Kendimden utanıyorum

Birkaç gün önce 27 yaşına girdim. Ve kendimden çok utanıyorum.

2 yıl önce, yüksek lisans derecem için yabancı bir ülkeye geldim. Mezun olduğumdan ve şu anda işsiz olduğumdan 7 ay geçti. İşsiz olmaktan çok, kendi hayatım hakkında ne kadar pasif olduğum için kendimden utanıyorum. Hobim yok, kesinlikle hiçbir şey beni ilgilendirmiyor. Çok az arkadaşım var ya da hiç arkadaşım var, yine de utangaç/içe dönük bir insanım, bu yüzden arkadaş edinmek zor ama şu anda daha da zorlaştı çünkü biriyle takılmak paraya mal oluyor ve hiç yok. Hedefim yok, hedefim yok. Sahip olduğum tek rüya, etrafımdaki hızlı tempolu dünyaya kıyasla çok kaybeden-ish hisseden basit, huzurlu bir yaşam yaşamak.

Eve dönmek istiyorum. Ama ben de boş elle geri dönmekten utanıyorum. Ailemin beni finanse ettiği için çok minnettarım ve bunun için çok ayrıcalıklı hissediyorum, bu yüzden gösterecek hiçbir şeyle geri dönmek, kendi cildimden sürünmek istememi sağlıyor. Ailem çok destekleyici ve ne istersem yapmamı istiyor, bu da beni pasifliğim için kendime daha da kızdırıyor. Eve dönersem mutlu olacaklarını biliyorum, ama yardım edemem ama benden de utanç duyup duymadıklarını merak ediyorum. Ama burada da çok yalnız hissediyorum. Ailemin etrafında olmak, kendi güvensizliklerimle boğulmadan sevildiğini hissetmek istiyorum. Özellikle finans hakkında kötü hissediyorum. Paralarını boşa harcadığımı hissediyorum. Bana eğitimime yatırım yaptıklarını söylüyorlar, ama bununla da gurur duyamıyorum. Ama artık onlardan para isteyemem, bunu yapmayı reddediyorum.

Hayatta travmam yok. Basit aile, normal çocukluk, biraz yalnız bir yaşam – ama yine de aşkla çevrili. Bu yüzden insanlara zihinsel olarak mücadele ettiğimi söyleyemem. Hayatımda mücadele edecek hiçbir şey yok. Ama üzgün hissediyorum. Kendimi boş hissediyorum. Yani, iki yıl önce kaçmak için bu ülkeye gelirdim. Bir gün, sanırım daha iyi oldum. Zihinsel olarak çok daha iyi bir yerde olduğumu hissediyorum. Kendimi kendi kafama girmesine izin vermemeyi öğrendim. Ve çoğu zaman çalışır. Ama bir gün etrafıma baktığımda, yaptığım tüm ilerlemeler işe yaramaz hissettiriyor. İnsanlar benim yaşım, ailem, işlerime, topluluğuma kadar çok şey başardılar. Yaptığım tek şey kendime, sadece tembel olup olmadığımı ve hayattan kaçınmanın yolum olduğunu sorgulayan görünmez bir üzüntü için davranıyor.

Yani, eve geri dönmek isteyip istemediğimi veya burada kalmak ve ileriye doğru itmeye devam etmek isteyip istemediğimi bilmiyorum. Bazı günler dünyayı fethedebileceğimi hissediyorum, diğer günler yeryüzündeki bu değerli havayı boşa harcıyormuş gibi hissediyorum. Amacım, hayalim yok, hedefim yok ve hayatım yok. Acıklı ve işe yaramaz hissediyorum. Her gün aynı ve yılın yarısında olduğumuzu bile fark etmedim. Sanırım tek yaptığınız uyumak, yemek ve nefes almak olduğunda günler sizin yanınızdan geçecek.

Neden burada yazdığımı veya bunu yaparak neyi başarmaya çalıştığımı bile bilmiyorum, ama sadece bunu göğsümden çıkarmak istiyorum.