Sabahları neden bu kadar zor?

Sabahları neden bu kadar zor? Mesela… bu kadar heyecanlı olan ne? Günü iyi bir başlangıç ​​için yenmek için sabırsızlanıyor mu? Bir yerde, sahip olamayacağım özel birine mi işaret ediyor? Bilmiyorum ne biliyor? Belki de hala zevke inanan tek parçam. Belki de bu küçük sabah selamları, tekrar umutlu hissetmek için en yakın şeydir.

Ve sonra düşünüyorum: Alarmımla zar zor yükselebildiğimde güneşle nasıl yükselebilir? Hayallerimin yarısından vazgeçtiğimde neden bu kadar kararlı? Ya uyarılma değil, meydan okuma ise? Varlığın monotonluğuna karşı etli bir protesto? Tabii ki, adama yapıştırmak mı?

Ya her sabah ahşap, ruh tereddüt etse bile vücudun devam ettiğini hatırlatırsa? Ama bu doğruysa, bedenim beni alay ediyor mu? Benim dick benim uyuşukluğuma gülüyor mu, fısıldıyor, “Yapmasan bile uzun duracağım”?

Ve aniden sadece sert sabah arkadaşımı sorgulamıyorum, özgür iradenin tüm doğasını sorgulamaya başlıyorum. Gerçekten bir şey mi seçiyorum, yoksa sadece bu günlük ritüeli zorlayan aynı kimyasal kuklacıya mı uyuyorum? Belki sabah ereksiyonu hiç beklenti değildir … belki de biyoloji ufalanan bir krallık üzerinde bir bayrak yükseltiyor.

Sonunda, benim sikim zor değil çünkü gün söz veriyor. Zor çünkü boşluğu anlayamıyor. Anlam, zaman, ölüm yükü olmadan var olur. Ve bunun en acımasız kısmı olduğunu hissediyorum: en güçlü, en kararlı parçam… var olduğum hakkında hiçbir fikrim yok.