Ne yapmalıyım?

Liseden 17. 2 ay sonra. % 100 bu soru muhtemelen binlerce kez soruldu. Ve sanırım bu listeye 1 daha eklemek için buradayım. Ne yazık ki, sizler bu yazı son derece uzun olursa bana çok üzülmeden önce kim olduÄŸumu biraz duymanız gerektiÄŸini hissediyorum. Bu biraz ağırlaşırsa da üzgünüm. 7 ya da 8 yaşımdan beri depresyon yaÅŸadım. Yine de ailemden suçlamıyorum. Ya da bu konuda herhangi biri. Nasıl depresyonda olduÄŸumu gerçekten hatırlamıyorum. Ya da hiç bir sebep bile olsaydı. Belki tecrit? Veya fark edilmeye ihtiyaç var mı? Emin deÄŸilim. Ailem kötü ebeveynler gibi deÄŸil. Bana baktılar. Ama biz bir Asyalı aileyiz. Ve tüm Asyalı ailelerin böyle olduÄŸunu söylemek istemiyorum. Ama bazı stereotipler bir sebepten dolayı var. Ailem asla … yakın olmanın nasıl bir ÅŸey olduÄŸunu anlamadı sanırım. Bana saÄŸlayacaklardı. Ve bana önem verdiklerini bildirdiler. Ama hala bu mesafe var. Bu mantıklısa.

Her neyse, 10-13 arasındayken gerçekten kötüleşti. Bu noktada başkalarını çıkarmaya başladım. Bugün hala tiksintiğim bir şey. Neyse ki hiç bir çizgiyi geçtiğimi sanmıyorum. Ama yine de söylediğim veya yaptığım bazı şeyleri o zamanlar diğer çocuklara düşünmek beni rahatsız ediyor. Bu dönemde birkaç kez denedim. Yarı yürekli bir şekilde. Tamamen geçmem için içimde olduğunu sanmıyorum. Ama bir süre orada kenarda sallanıyordum.

Lisenin ilk 2 yılı beni daha da izole etti. ArkadaÅŸlarım artık orada deÄŸildi. Hepsi farklı okullara. Ä°liÅŸkimiz kadar sığ. Hala orada olmamak için emdi. Bu da Covid’in yüksekliÄŸindeydi. Ä°lk iki yıl boyunca, sadece hareketlerden geçiyordum. Gerçekten yaÅŸamıyor.

Üçüncü yıl benim için iÅŸler deÄŸiÅŸmeye baÅŸladı. Elementary’den eski bir arkadaÅŸla yeniden baÄŸlandım ve yeni bir arkadaÅŸ yaptım. O yeni olan beni arkadaÅŸlarıyla tanıştırdı ve tıpkı bunun gibi, ÅŸimdi bir arkadaÅŸ grubundaydım. Yıllar boyunca etkileri bana büyük yardımcı oldu. Bana kitlesel yardım eden baÅŸka bir ÅŸey de ÅŸaşırtıcı bir ÅŸekilde internetti. YouTube, anime, manga, video oyunları. Ben her zaman meraklı bir çocuktum, bu yüzden bu etkileyicilerin ve ÅŸovların öğrettiÄŸi derslerin çoÄŸunu aldım. En azından iyi olanlar, yanlıştan söyleyebilecek kadar kutsanmış bir çocukluÄŸum vardı ve daha kötü etkilerden bazılarından uzaklaÅŸtı.

Yani tüm bunları göz önünde bulundurarak. Lisenin dördüncü ve 5. yılı (aynı zamanda son yıl), nihayet depresyonumu tanımak ve geliÅŸtirmek için yavaÅŸ bir ilerlemeydi. Sanırım depresyonumu çok uzun süre reddettim. Normal olmak istedim ve kendime yanlış bir ÅŸey olmadığını söyledim. Ama bir kez yanlış bir ÅŸey olduÄŸunu fark ettim ve kendime yardım etmek için adımlar attığımda, gerçekten geliÅŸmeye baÅŸladığım zamandı. Açıkçası hala akıl saÄŸlığımın etkilerinden çekiyorum. Sadece … depresyonu durdurmak o kadar kolay gibi görünmesini istemiyorum. Hala bundan muzdaripim, ama daha az bir ÅŸekilde düşünüyorum. Bu geliÅŸmenin yarısında, gelecekte ne yapmak istediÄŸimi düşünmeye baÅŸladım. Çünkü … Neredeyse liseyi bitirdim ve kim olmak istediÄŸimi düşünmeye baÅŸlamam gerekiyordu. Sanırım baÅŸkalarını düşünmeye baÅŸladım. Bunu koyabilmemin en iyi yolu bu. Ne kadar kutsanmış olduÄŸumu anlamaya baÅŸladım. Ne kadar ÅŸanslıyım. Hayatım çok daha kötü olabilirdi. Depresyon vardı evet, ama kötü ya da küfürlü ebeveynlerim olabilirdi. Ya da tüm hayatımı hiç arkadaÅŸ olmadan geçirebilirdim. Yardım aramaya çalıştığımda ÅŸanslıydım. Aslında aldım. Böylece bu düşünce çizgisi nihayet beni olmayan tüm insanları düşünmemi saÄŸladı. Hala benim gibi zihinsel sorunlardan muzdarip olan tüm insanlar. Ama konuÅŸmaktan ve yardım almaktan çok korkuyordu. Ya da daha da kötüsü, aradıktan sonra bile hiç almadım. Bugünlerde beni gece ayakta tutan ÅŸey bu.

Tüm bunlarla ve öğretmenlerle ve ailemle gelecekte ne olmak istediğim hakkında konuşmaya başlıyor. Sonunda insanlara gerçekten yardım etmek istediğim sonucuna vardım. Özellikle ben olduğum koşullardan muzdarip insanlar. Bunun içinden geçen başka birinin düşüncesinden nefret ediyorum. O zaman hayalimdeki işi bir fycolog olmaktı. Onlarla bire bir konuşabilmek ve insanların önemsediğini göstermek. Şimdi aptal değilim. Açıkçası herkese yardım edemeyeceğimi biliyorum. Ama şimdi ne bildiğimi bilmek ve başkalarının yaptığım aynı şeyi acı çektiği bilgisiyle hiçbir şey yapmıyorum, benimle birlikte oturmuyor. Bu yüzden hayatımı başkalarına yardım etmeye adamak istiyorum. Sadece birkaç ya da bir olsa bile. Bunların ne kadar cringy olduğunu biliyorum. Dostluk ve umut ve tüm bunlar hakkında bir konuşma yapan bir anime kahramanı gibi geliyor. Ve hayattaki görüşlerim% 100 yolda değişebilir. Ama şimdilik, bu idealist iyimserliğe dayanmak istiyorum.

Her ne kadar bir fycolog olma hayalimin hızlı bir ÅŸekilde fark ettim, sadece bir rüyaydı. Ne yazık ki, bunun için yeterince akıllı deÄŸilim. Ya da daha spesifik olarak, yeterince akıllı okul deÄŸilim. Öğrenmeyi seviyorum. Her zaman sahibim. Sıradan veya küçük olsa bile yeni bir ÅŸeyler öğrenmek beni her zaman heyecanlandırdı. Konu ne olursa olsun. Ama okulların öğretme ÅŸekli benim için hiç çalışmadı. Yani notlarım her zaman korkunçtu. Ve bir fycolog olmak … iyi. Bu, dereceler ve sertifikalar dediÄŸimiz bazı büyük ÅŸeylerin arkasında kilitlendi. Ama biliyorum ki birisine doÄŸrudan yardım etmenin tek yolu bu deÄŸil. Bu yüzden diÄŸer kariyer yollarını düşünmeye baÅŸladım.

Tıpkı eÄŸlence ve medyanın depresyonum boyunca bana büyük ölçüde yardımcı olduÄŸu gibi. BaÅŸkalarına kolayca yardımcı olabilir. Bu yüzden eÄŸlence endüstrisinin buna deÄŸer olabileceÄŸini düşündüm. Filmler, anime ve video oyunları gibi ÅŸeylerin nasıl yapıldığına büyük ilgi duydum ve kendimi bu yoldan aÅŸağı inerken kolayca görebiliyordum. Ama biliyorum ki eÄŸlence endüstrisinin … zaman zaman çökmesi olabileceÄŸini biliyorum. Ve hayalinizi tam olarak istediÄŸiniz gibi gerçekten yerine getiremeyebilirsiniz. Yani bir kariyer yolu olsa da kendimi aÅŸağı inerken görebiliyorum. (yani sesli, normal acter, yapımcı vb.) Listemin üstünde deÄŸil.

Åžu anda düşündüğüm kariyer sosyal hizmet uzmanı olmak. Bu tam olarak aradığım iÅŸ türüne benziyor. Ama yıllarca ve yıllarca okula gitmediÄŸi kilitlenmiyor. Benim için ÅŸu anda. Bu iki kariyer yolu arasında. Bir parçam gerçekten eÄŸlence kariyer yoluna gitmek istiyor. Ama orada baÅŸarılı olma ihtimalinin çok düşük olduÄŸunu biliyorum. Bu yüzden bir parçam gerçekten tamamen dalmaktan korkuyor. Ama her zaman belirli ÅŸovları izlediÄŸimde veya belirli oyunları oynadığımda birine aynı umut duygusunu verebilecek bir ÅŸey yaratmak istedim. Ya da sadece gün boyunca onlara bir kahkaha vermek için. Sanırım gerçekten aÅŸağı inmek istediÄŸim kariyer yolu bu. Ama sonra sosyal hizmet uzmanı olmak da aÅŸağı inmek istediÄŸim bir kariyer yolu. Bunu düşünmek için bir boÅŸluk yılı aldım. Ve ÅŸu anda … hiçbir ÅŸey yapmıyorum. Bu da beni oldukça iÅŸe yaramaz hissettiriyor. ArkadaÅŸlarımın üniversiteye veya uni’ye kabul edildiÄŸini sürekli duyduÄŸumdan beri. Ya da yarı zamanlı iÅŸ yaparak para almak. (Bazılarını aramaya çalıştım ama ÅŸimdiye kadar ÅŸans yok) DiÄŸer birçok öğrencinin boÅŸluk yıllarını aldığını biliyorum, bu yüzden utanılacak bir ÅŸey deÄŸil. Ama grubumda henüz bir planı olmayan tek kiÅŸi olduÄŸum zaman hala boktan geliyor.

Her neyse, tüm bunlardan sonra. Sonunda soruyu alabilirim. Ne yapmalıyım? İki kariyer yolu arasında karar veremiyorum. Ayrıca öğretmen veya müzisyen gibi başkalarını düşünüyorum ama bunlar listemde gerçekten yüksek değil, bu yüzden onlardan bahsetmedim. Sanırım yeni bir bakış açısı arıyorum. Belki de aşağı inmeyi düşündüğüm endüstrilerde deneyime sahip biri, nasıl bir şey olduğuna biraz ışık tutabilir? Ve eğer başkalarına yardım etme konusundaki ana hedefim hala ulaşılabilirse? Ya da belki de tamamen eksik olduğum tüm gereksinimlerimi karşılayan başka bir kariyer yolu var. Dürüst olmak gerekirse, bu yazıyı yaparken ne aradığımdan tam olarak emin değilim. Sanırım sadece bana biraz itme veya netlik verebileceğini umuyorum. Ya da beni daha fazla düşünmemi sağlamak için.

Bu yazının bu kadar uzun olduğu için tekrar özür dilerim. Belki de nereye gideceğimi merak eden bir genç olduğumu söylemeliydim. Ama tüm bunlar şimdi yazıldı. Bu yüzden ben de gönderebilirim. Bunu sonuna kadar okuyan herkese. Teşekkür ederim. Ve üzgünüm. Düşüncelerinizi duymayı dört gözle bekliyorum.