Hiç umut yok

Her şey anlamsız. Ne yaparsam yapayım. Tamamen yaşamamı engelliyor, kapana kısılmış durumdayım ve çıkış yolu yok. Hiçbir şey bunun yerini alamaz. Hiçbir zaman hayattan keyif alamayacağım, sağlıklı ya da mutlu olamayacağım. Hiçbir zaman bir erkek arkadaşım olmayacak. Birisiyle tanışırsam muhtemelen sağlamdır. Tanıştığım her erkek gibi benim için de insani bir bağ yok, zihinsel işkence var. Hiçbir zaman bir kız arkadaşım olmayacak. Bir kere o benim cinselliğimin bozulmadığını, sünnetin cinselliğimi nasıl yok ettiğini anladığında artık ona asla yetemeyeceğim. Bana gülecek ve beni bırakacak. Neden biri benimle olsun ki? Artık insan değilim. Bu iğrenç şeyleri yaşıyorum ve akıl sağlığımı kaybettim. Kabuslarım var. Uyuya kalıyorum ve neyi kaçırdığımı düşünerek uyanıyorum. Bir kabusun içinde sıkışıp kaldım. Vücudumun her yerinde acı hissediyorum, sanki şeytanlar tarafından yenilmiş gibiyim. Sürekli stresliyim. Hiçbir zaman sevilmeyeceğim. Ben cinsel engelliyim. Bütün olmaya ve doğal bir insan gibi yaşamaya hakkım yoktu. Ben değersiz bir köleyim. Sünnet olduğum günden beri içten içe öldüm ve her şey anlamsızlaştı. Bıçakla tecavüze uğradım. Bunu ben seçmedim ve asla bununla yaşamak istemedim. Seksin ve zevkin nasıl bir his olduğunu asla bilemeyeceğim. Partnerimle asla bağlantı kuramayacağım. Bu kahrolası bir kabus. Hiç umut yok. Yenildim. Her şeyimi kaybettim.