Ebeveyn olmayı sevmemek sorun değil

Pişman bir ebeveyn olmadığımı, çocuklarımı büyütmeyi gerçekten çok sevdiğimi söyleyerek bu konuya giriş yapmama izin verin. Her öğleden sonra çığlık dolu, kakalı bebek bezi, öfke nöbetleri, gece yarısı uyanışlar, bazen sinirlensem bile hepsini kesinlikle seviyorum. Ama bunu yapmasaydım her gün kalkıp bu saçmalığı yapacağımı hayal bile edemiyorum. Siz gerçek kahramanlarsınız. Yaptığınız işi severseniz hayatınızda bir gün bile çalışmazsınız derler ve bu doğrudur ama yaptıklarınızdan nefret ederseniz hayatınızın her saniyesi sonsuzluk gibi gelir ve her gün uyanmaktan korkarsınız demezler. Daha önce buna benzer işlerde çalıştım ve hayatımın çeşitli noktalarında şiddetli depresyon geçirdim ve çocuk yetiştirmekten farklı olarak işi bırakmayı veya terapiye gitmeyi ve sorunları çözmeyi başardım. Boktan iş arkadaşları mı? Sinir bozucu patron mu? Yetersiz ücret karşılığında çok fazla iş mi yapılıyor? Başka bir yere git. Korkunç bir depresyon mu? Terapiye gidin ve sorunlarınızı çözün. Peki ya sorun berbat bir ortaksa? Rahatsız edici çocuklar mı? Kesinlikle HİÇ ödeme yapmadan çok fazla iş ve çok az takdir mi? Ya depresyonunuz çocuklarınız yüzündense? Peki bu çok kötü!! Sadece güç vermelisin. Hayatınızın yılları ve yılları, tamamen çocuklarınıza adanmasa bile büyük ölçüde çocuklarınıza adanır ve insanlar sizi a) her saniyesini kesinlikle sevmiyorsanız veya b) zamanınızı onlara tam olarak adamıyorsanız yargılayacaklardır. İnsanlar aynı zamanda en aptalca tavsiyeleri ve EN KÖTÜ yorumları da veriyorlar. ‘Daha iyi olacak’ ‘peki bunu SİZ istediniz’ ‘sadece 18 yıl’ sadece bazı örnekler ve bunların HİÇBİRİ şu anda kesinlikle yardımcı olmuyor. Bu iş hayatım boyunca yaptığım en fazla iş, fiziksel, duygusal ve zihinsel olarak en yorucu iş ve beni her zaman tüm silindirlere çalıştırıyor. Ama bu hayatı SEVİYORUM, kesinlikle bunun için yaratıldım. Ancak, eğer sevmeseydim, CEHENNEM’de iyi bir anne olmamın ya da bir günde yaptığım şeylerin yarısını yapmamın hiçbir yolu yok. Uyanmak bile istemediğiniz, sabah 9-5 çalıştığınız ve gelirinizin yarısı çocuk bakımına gittiği, çocuğunuzun uyanmasından korktuğunuz ve sadece biraz dinlenmek için uyumasını bekleyemediğiniz, çocuğunuzun öfke nöbetleri beyninize çivi çakılmış gibi hissettiği bir gününüzü nasıl atlatıyorsunuz, hala orada olduğunuzu, çocuğunuzu sevdiğinizi ve işleri hallettiğinizi hayal bile edemiyorum. Yapmanız gerektiğini biliyorum, ‘minimum düzeyde’ hareket ettiğiniz için övgüyü hak ettiğinizi düşünmediğinizi biliyorum ama tekrar söyleyeceğim, sizler gerçek kahramanlarsınız. Bunun için doğmuş süper anneler değil, ebeveynlik için kelimenin tam anlamıyla daha az uygun olmayanlar, HALA her gün kalkar, çocuklarınıza gülümser ve ne kadar az enerjiniz veya coşkunuz olursa olsun, yapmaktan nefret ettiğiniz her şeyi yapar. İlk çocuğuna sahip olmaktan nefret eden, hamilelikten nefret eden, travmatik bir doğum geçiren ve yeni doğan bebekleriyle perişan zamanlar geçiren, çocuğuna bir kardeş vermek için bunu tekrar yapmaya karar veren kadınlar, siz gerçek bir azizsiniz. Çocuklarınızı işinizden nefret ettiğinizden daha çok seviyorsunuz ve bu o kadar büyük bir başarı ki beni gerçekten duygulandırıyor. Bir süredir bu alt dizini takip ediyorum ve tek söyleyebildiğim WOW. Sevdiğimiz şeyleri yapmak çok kolaydır ama bazen nefret ettiğimiz şeyleri yapmak tamamen imkansızdır, özellikle de başka biri içinse. Ama her gün hayal edebileceğiniz en sefil görevleri yapmak için kalkmak, üstelik çok sevdiğiniz biri uğruna? İşte bu, hayal edebildiğimin ötesinde gerçek aşk ve ebeveynliktir. Çoğunuzun sahip olduğu azim ve güce sahip değilim. Keşke kocam ve benim gibi ebeveynler için olduğu kadar hepiniz için de eğlenceli ve kolay olsaydı, bunu herkesten çok siz hak ediyorsunuz. Sadece bilmeni istiyorum ki, bu şekilde hissetmen senin için %100 sorun değil. Ebeveynliği sevmeyen insanlara çok kötü davranıyoruz ve nedenini bilmiyorum. Hepimiz aynı değiliz, herkes farklı şeyler için yaratılmıştır, bu da dünyanın güzelliğinin bir parçası!! Ancak ebeveynlik için yaratılmamış olanlar daha azmış gibi davranıyoruz. Çok üzücü ve sinir bozucu. İşi için canını veren ama evrak dosyalamaktan nefret eden ve bu konuda sızlanan bir avukattan ya da hastalarıyla harika ilgilenen ama işini yorucu ve nankör bulan bir doktordan nefret etmezsiniz. Bu insanları, önemli işleri halledebilmek için istemeseler bile zor işleri yaptıkları için övüyorsunuz. Peki ebeveynlikten daha önemli bir iş ne olabilir? Ve istemeseniz bile kendinizi bu şekilde vermekten daha büyük ve özverili bir fedakarlık ne olabilir? Sizin gibi hissettiğiniz için size bok atan herkes bir pisliktir ve empatiden yoksundur. Onları görmezden gelin, siz sevgi dolu, güçlü insanlarsınız. Bunu unutma.

Bu arada bu, çocuklarını terk eden veya onları istismar eden ebeveynler için değildir. Bu yazı sadece çocukları için ellerinden gelenin en iyisini yapan ebeveynler hakkındadır.