Ben hiçbir hayatı, hiçbir motivasyonu olmayan bir zavallıyım
(19) Sidney, Avustralya’da yaşıyorum ve geliÅŸmek için hiçbir motivasyonum yok Arkadaşım yok destek sistemim yok eÄŸer hayatımı bir köpeÄŸe benzetiyorsam en azından iÅŸlevsel ve motivasyonları var. Hiç uyumuyorum bu delilik Geceleri dinlenemiyorum ve gözlerimi kapatamıyorum Her zaman telefonumdayım ama onunla yararlı hiçbir ÅŸey yapmıyorum, sürekli sürekli kaydırılıyor ve sadece sosyal medyada mümkün olduÄŸunca fazla bilgi tüketmek için. En nefret ettiÄŸim ÅŸey gün ışığında dışarıda olmak çünkü herkesin beni yargıladığını ve bana bağırılmak üzere olduÄŸunu hissediyorum, bu yüzden insanların bana bakıp kimsenin umursamadığını bilmeme raÄŸmen neden her zaman yalnız olduÄŸumu düşünme korkusuyla hiçbir yere gitmiyorum. Sanki beynim donmuÅŸ ve geliÅŸme isteÄŸim yokmuÅŸ gibi felç olduÄŸumu hissediyorum.
Etiketler:
Benzer İçerikler
Ne yapmam gerektiÄŸi konusunda geri bildirim almak isterim
Son on yılda oldukça iyi para kazanan bir ipotek komisyoncusu rolündeydim. Ve şimdi bazı sağlık nedenlerinden dolayı çalışmadığım bir kesinti var (kötü bir kaza geçirdim). Kendimi yol...
Tıp fakültesine başlamak için asla geç değildir, deği...
Bu yıl BBA derecemi 32 ile bitiriyorum ama alanımdaki çoğu işi sevmiyorum. Tıp fakültesine devam etmeyi düşünüyorum, ülkemde kariyer yolu (AB ülkesinden geliyorum), 2 yıllık tıp önces...
Hayatımla ne yapmalıyım?
Ben yalnız yaÅŸayan ve bir yıl önce üniversiteyi bırakan 21 yaşında bir kadınım. Åžu anki iÅŸimi kaybetmek üzere olduÄŸumu hissediyorum ve baÅŸka bir iÅŸimi nasıl bulacağımı bilmiyorum Ã...
42 yaşında kurumsal tükenmişlik ve bundan sonra ne yapı...
Ben 42 yaşında ve bundan sonra ne yapacağımı bilemeyen kurumsal bir tükenmişliğim var. Yaşlanan son ebeveynimin yaşadığı HCOL bölgesinde iş analisti olarak çalışıyorum, bu yüzden t...
İyi bir tavsiye arıyorum, ne yapacağımı bilmiyorum
27 yaşındayım ve grafik tasarımcı olarak çalışıyorum. Geçen Şubat ayında çalışmaya başladım ve açıkçası bu işi aldığımda çok minnettar oldum. Daha iyi bir işveren ve daha iy...
23 & İyi Tavsiyeler Arıyorum
Ben (23M) hayatımda nasıl ilerleyeceğime dair bazı sağlam tavsiyelere ve bakış açılarına ihtiyacım var. Şu anda ailemle birlikte (kirasız) evde yaşıyorum ve önlisansımı bitiriyorum,...
Gerçekten çalışamıyorum ama aynı zamanda sakatlık da ...
Yani temelde, benim (24E) birkaç engelim var (otizm, DEHB, diskalkuli), A) herhangi bir iş bulmayı bile gerçekten zorlaştırıyor, çünkü bunlar kolaylıkla saklanabileceğim ve hakkında yalan...
Okulu ve üniversiteyi bitirme konusunda ne yapacağımdan g...
Ailem çok kontrolcü. Beni bu sıkı özel okula gönderiyorlar ve beni yalnızca eyaletteki Katolik kolejlerine başvurmaya zorluyorlar. Onlarla daha fazla yaşamak ya da Katolik kolejine gitmek ist...
2026'da Yeniden 20'li Yaşlarda Olsanız Hangi Kar...
Bugün 20'li yaşlarınızda yapay zeka devrimi ve modern endüstriler hakkında bildiklerinizi bilerek yeniden başlıyor olsaydınız, en büyük finansal başarı ve ölçeklenebilirlik için hangi...
Bir kariyer için yaratılmadım
25M, geçen sene üniversiteden ayrıldı. Bilgisayar bilgi sistemlerinde uzmanlaşıyordum ama hiçbiri ilgimi çekmedi ve kendimi o düzeyde bir iş yaparken görmüyorum. Kablolarımda ve çoğu ...
I feel you. I’ve been there. 16-22 was like that for me, with only some breaks during that time.
Things that helped me break patterns (over like 6 years) which allowed new things into my life, in no particular order of importance or suggestion:
A social job where I was lucky enough to meet some friendly people
Light psychedelic use
Solo travel at hostels
Moving out and living with a roommate I liked who was more sociable
Basic grooming which allowed me to date someone
Quitting video games and other activities which keep me indoors/disconnected
Nothing is fixed really I’m still pretty antisocial but I’m not fearful of people or convinced they’re hateful like I once was. I can’t make friends on command but I can at least be in public and work a job or go to school or hold a conversation without driving myself crazy.
Honestly if I were you I’d consider throwing my phone away. Or more realistically maybe just selling it and getting a dumbphone and starting to read books instead for entertainment. Do it in parks maybe. Or by the water front. You don’t need to talk to people or pay attention to them but it might help just to practice being outside more. Or if you need to go more slowly, podcasts/music in that setting so you can block the world out more. Then go to books so you can hear the world while you are also in your own. Then some day set the books down and just sit there and notice things.
Sigh. Stop. It’s really that simple. There’s no escape from your current predicament that doesn’t involve fundamental change. Oh, and substantial work. That’s just how it is. The earlier you start… the easier it’ll be. That’s it. That’s all. There’s nothing else.