Eylül 28, 2025
Başka bir boşluk yılı almak beni daha da mahvedecek mi?
Her zaman geleceğim hakkında çok şey umursadım ve iyi bir iş bulmak için okulda çok çalıştım. Ama liseden mezun olduğumdan beri kendimi kaybolmuş hissettim. Uni’ye ilk denemem, ailem branşımı seçti. O kadar korkunç görünmüyordu, ama nefret ettim. Çok zordu ve motive değil ya da ilgilenmedim. Ruh sağlığım hızla düştü ve ailemle savaştıktan sonra ayrıldım. O yıl gerçekten depresyondaydım ve hiçbir şey yapmadım, sadece kendi başarısızlığımda somurtuyordum. Bu konuda utanıyorum.
İkinci denemem kursumu seçtim. Yasayı seçtim, tolere edilebilir bir şeyle gitmeye çalıştım, ama yine nefret ediyorum. Bu sefer benim kendi hatam ve kendimi nasıl zorlayacağımı bilmiyorum. Ailem bir daha ana dalları değiştirmeme izin vermeyecek. Cidden gizlice ayrılmayı ve ikinci bir boşluk almayı düşünüyorum. Ama her kişi ve anneleri bana hayatımın geri kalanında pişman olacağımı söylüyor. Ve benden korkuyorum. Korkuyorum, o ikinci yılı alıp başka bir şey bulamıyorum. Geçen yıl zaten baktım ama belki yeterince iyi değil. Endişeliyim ki, çalışmaya daha az eğilimli olacağım. Bunu 7/24 düşünüyorum, ne olduğum için üzgünüm. Okulda ne kadar iyi yapardım. Ne kadar umursadım. Bir daha asla mutlu olmayacağımı hissediyorum. Etrafımdaki herkes her şeyi çözdü. Keşke herkes kadar motive ve ilgilenebilseydim. Uni’de tam anlamıyla aptal olan olarak görüyorum, insanlar bana nasıl girdiğimi bile soruyorlar. Anlamıyorlar, okuduğumda akıllı olabilirim. Lisede okumak için motive oldum çünkü lise zorunlu, herkes gidiyor, gidemezsin. Üniversite ile farklı, insanlar aslında burada olmak istiyorlar. Ve ben onlardan biri olmadığım için çok üzgün hissediyorum. Yeterince tolere edemem bir kursta olmak çok yanlış geliyor. Ara sınavlar köşede ve ben bir kitap açmadım
Etiketler:
go do the coureses at community college
Go out into the world, work until you find what you want to pursue, it’s okay.
I wasted money on a field I now know I don’t like. It happens. If you are certain it’s wrong for you, stop now rather than later. Return to school when you know what you want to do, don’t waste money if you feel lost and confused.
Don’t forget that the reason we grieve and regret and are so emotionally tied into some things… is because we recognize their value and how important they are for us in life.
Don’t beat yourself up over what may or may not be a mistake. I can tell you this: It’s your script. Write it the way you want. You don’t have to pick a major and stick with it forever while you are taking the basic classes, anyway. Take the pressure off yourself and see your emotional baggage as the purest form of caring.
Sometimes making yourself busy with coursework can be gratifying and even study groups can brighten up your spirits. Your parents care but they can’t read your future. They obviously do care about it and probably feel, to themselves, that you are floundering in your career. That’s reasonable. What they don’t know is that you DO actually care but you haven’t found that specific goal. I would venture to say you haven’t been able to seriously search for that goal as you were enveloped with emotions. Fair enough.
Maya Angelou said it best: “When you know better, do better”.
Now all you need to do is find out what it is while you knock out those 1st year classes.
Best of luck, and in whatever way blessings can be bestowed upon you, may you know I wish that.
If you think you are not suited for academia, start your working life earlier. You have already tried and opted out. There might be regrets later on should you meet another bump, but life is full of mistakes and chances. Hope you have supporting role models who are near you to be able to look into your predicament closely.