30 yaşına girdiğinizde seçenek olmadan ne yaparsınız?
Beni mutlu etmek için ne yapabileceğimi bilmediğim noktaya kadar ciddi depresyonum var. Biraz tasarruf ettim, ama bir bakkalda yarı zamanlı çalışıyorum, ailemle birlikte yaşıyorum, yaşam becerileri yok, arkadaş yok, araba yok, sürüş bana çok fazla endişe veriyor.
Hangi adımın atılacağını bilmiyorum çünkü başlamak için çok geride olduğumu hissediyor. Şehirdeki bir dairede yaşamanın tipik genç yetişkin hayatına sahip olduğunu, her zaman yapacak bir şeylerle çıktığını hayal ediyorum. Ama yapabildiğimi bilmiyorum.
Etiketler:
Benzer İçerikler
26 yaşında, kayıp, meteliksiz, depresyonda… ve yemek pi...
Herkese merhaba, 26 yaşındayım, üniversiteden ayrıldım ve dürüst olmak gerekirse hayat yıllardır berbattı. Uzun zamandır depresyondayım, sürekli bir stres, belirsizlik döngüsü içind...
Kısa boylu bir kadın duvarcı olabilir mi?
Gelecek yıl üniversitede tuğla örmeye geçmeyi düşünüyorum ama ben 4'10 boyunda bir kadınım hahaha. Bu mümkün mü? Gelecekte iş bulamayacak mıyım?
Meslek RehberliÄŸi
Merhaba! Verebileceğiniz herhangi bir rehberliği takdir ediyorum. Kesinlikle nuerodivergence ile ilgileniyorum. Özel ihtiyaçları olan çocuklarla çalışma deneyimim var ve bundan kesinlikle k...
22 milyon
Asgari ücretli işte sıkışıp kalarak daha büyük şeyler başarma hırsımı tamamen kaybettim, nerede yanlış gittiğini bilmiyorum, gerçekten başarısız olduğumu hissediyorum ve başarıs...
Hayatta ne yapacağından emin olamayarak 20 milyon kaybetti...
2 kursu bıraktım ve şimdi çıraklık arıyorum ama hayatımda ne yapmak istediğimden emin değilim. Ev hayatım berbattı ve yalnız yaşıyorum, bir sürü işe başvurdum ama özel koşullarım...
Çalışacak bir hayatınız olmadığında çalışmaya nas...
İki yıldan fazla bir süre önce üniversiteden mezun oldum ve o zamandan beri şu anki işimde çalışıyorum. 9-5 rutinine alışmak biraz zaman aldı ama sonunda alıştım. Ancak son birkaç ay...
Kendinize yaşattığınız son derece aşağılayıcı bir ...
Bunu kendime yaptım. Ne olduğunu bile söyleyemem. Ama yıllarca oyalanan binlerce insanın önünde kendimi küçük düşürdüm. Şimdilik unuttular ama yaptıklarımın, nasıl gerçekleştiğin...
"Daha iyiyi kovalamaktan" yoruldum
29 yaşındayım ve sonunda 20'li yaÅŸlarımı hep bir ÅŸeylerin peÅŸinde koÅŸarak harcadığım gerçeÄŸiyle yüzleÅŸtim. "yetiÅŸmek" daha iyi bir hayata .. Sadece yaÅŸamak ve hayatın tadÄ...
30'lu yaşlarımda Tıp Fakültesi mi?
31 yaşındayım (geçen ay). Ne yazık ki çalkantılı bir 20'li yaşlarım oldu. Felsefe lisansımı, varoluşsal krizden dolayı daha düşük notlarla mezun oldum ve bu da beni tutkumdan vazgeçi...
29 Yaşındayım, Tükendim ve Kıvılcımımı Kaybettim, G...
Yaklaşık iki hafta önce, iş gününün ortasında dizüstü bilgisayarımı kapattım ve orada öylece oturup duvara baktım. Gözyaşı yok. Dramatik bir bozulma yok. Sadece sessizlik. Yıllardı...
Get your depression at bay and things will start to fall into place for you. No quitting. Set a goal and go achieve it. Good luck.
If i was in your position I would use this time to start volunteering. It will get you out of your head, around people and may give you some insight in what you can go back to school to study
>depression
I think best practices here is probably to go see a therapist. Thats your best option. You may be able to figure it out yourself but dont count on it, since it’s difficult and will take more time that way. Go to a therapist.
>grocery store, no skills
That means you have to go to college. Study something and try and get some marketable skills, and then your college will have a counselor and connections, and apps like Handshake to get you a job ay least above the poverty line. Personally I am doing WGU right now, an online college. Possibly, just do any degree for now, since it’s mostly a box people check off, and a significant barrier when you don’t have it.
>I want to live in the city… but idk if I can
Yeah, you can. People with far more severe issues have done this.
“it feels like I’m too far behind to even begin.”
***Why?*** What extra incentive would an 18 year old have to start working on their life and would that life still be worth working towards without those extra incentives?
I’d start by really reflecting on that question. It’s extremely understandable why you’d get caught up in the shame of being behind. However, if those feelings of shame should be dictating what to do next is another question entirely.
If your effort and courage can be directed to one thing, I would say any form of social support. Therapist, online community, even a podcast of people who have been in your shoes – something where you are invested in other people or they are invested in you.