18M olası bir kariyer yolunu berbat ettiğimi hissediyorum ve hayatta kendimi çok kaybolmuş hissediyorum. Tavsiyeye ihtiyacım var.

Bu olgunlaşmamış gibi görünüyorsa özür dilerim ama burada gerçekten bazı tavsiyelere ihtiyacım var.

Biraz askeri bir aileden geliyorum ama orduda görev yapan yakın aile üyelerimden biri aniden vefat edene kadar katılmayı planlamamıştım. Hala tam olarak neden orduya katılmaya karar verdiÄŸimi bilmiyorum, belki bu o kiÅŸiyi onurlandırmak içindi, belki kendime gurur duyabileceÄŸim bir ÅŸey vermekti, ya da belki de ailemin üniversite ve yüksek lisansla ilgili mali durumu o zamanlar oldukça zorlu hale geldiÄŸindendi – muhtemelen üçünün birleÅŸimi ama sonuçta hem ROTC bursuna hem de hizmet akademilerinden birine baÅŸvurdum ve ikisine de kabul edildim.

Bursu seçtim ve kendimle çok gurur duydum. Okulda tanındım, aile üyelerimin askeri cenazesinde ve genel olarak kendimle daha önce hiç hissetmediğim bir gurur duygusu hissettim. Sorun şu ki, yaz aylarında antrenmanlara gitme zamanı geldiğinde bazı nedenlerden dolayı gidemedim. Bu şimdiye kadar hissettiğim en güçlü korku duygusuydu. Eğitimden korkuyordum, başarısızlıktan korkuyordum ve ne istediğimden bile emin olmadığım halde hayatımın çoğunu orduya adamak zorunda kalacağım gerçeğinden korkuyordum. (O zamanlar hedefim doktor olmaktı ve tıp fakültesine başladığımda 28 yaşında olacaktım). Kendime bile açıkça ifade edemediğim nedenlerden dolayı kendimi gemiye getiremedim. Şu anda doğru kararı verdiğimi hissettim ama artık gerçekten emin değilim.

Tamamen başarısız olmadığımı biliyorum. Oldukça akademik bir koleje gidiyorum, söz konusu kolejde birinci sınıf bir sporcuyum ve notlarım ve sosyal hayatım açısından oldukça iyi durumdayım. Artık başarılarımdan herhangi biriyle gurur duymayı çok zor buluyorum.

Açıkçası korkak olduÄŸumu biliyorum. Hiçbir zaman bir meydan okumadan geri adım atacak kiÅŸi olmadım – Kendimi her zaman güçlü bir insan olarak görmüşümdür – ama bu yaz yaptıklarımdan sonra artık gerçekten kim olduÄŸumu bilmiyorum. Her sabah uyandığımda bu yoÄŸun utanç duygusunu hissediyorum – sanki herkesi hayal kırıklığına uÄŸratmışım gibi – ve tatilde aile üyelerim ve eski sınıf arkadaÅŸlarımla yüzleÅŸmekten korkuyorum.

Bazen davranışlarıma anlam vermeye çalışıyorum ama gerçekten yapamıyorum. Burs dışında ROTC’ye geri dönmeyi mi denemeliyim yoksa her ÅŸeyimi baÅŸka bir ÅŸeye mi vermeliyim bilmiyorum. Sanırım bir tür çeyrek yaÅŸam krizi yaşıyorum ve hayatta kendimi çok kaybolmuÅŸ hissediyorum. Bu ÅŸekilde devam etmek istemiyorum.

Herhangi bir tavsiye takdir edilir, teşekkürler