Derrick Henry

Noel’den iki gün sonra, soğuk bir cumartesi gecesiydi. Kanepemin üzerindeki yastık kraterine bakıyorum ve heyecanla kalçalarımı sallamadan önce oraya gömülüyorum! Bu gece o gece! Baltimore Ravens, Green Bay Packers’la oynuyor! Oğlum ah oğlum! Televizyonumu açıyorum ve tavus kuşunu açıyorum. Saat 8:20’yi gösteriyor, en sevdiğim oyuncu Derrick Henry’yi izlemek için sabırsızlanıyorum! Oyun başlıyor ve kuzgunların topu yavaşça ve düzenli bir şekilde kırmızı bölgeye doğru sürmesini gözlemliyorum! İşte bu. Derrick’in topu alma zamanı… Tyler Huntley topu uzaklaştırıyor ve Derrick Henry topu kale sahasına gönderiyor! Ahh! Büyük, etli bir osuruk çıkardım! Eski defne ve yengeç sosu gibi kokuyor. Daha sonra Derrick Henry tekrar gol attı. Bir şeytani gaz patlaması daha yapıyorum ve keskin kokunun tadını çıkarıyorum… Derrick Henry’nin tekrar gol atmasının üzerinden çok geçmeden! Kutlama için osuruk çıkardım ama bu… farklıydı. Dışkıyla kaplı koltuğumda kıçımı kıpırdatırken, pantolonumda hissettiğim duyguyu çok geç fark ediyorum… Bu farkındalık bana çarptığında, Derrick Henry bir kez daha gol atıyor. Bu sefer kutlama değil, bağırsaklarım başka bir biyokimyasal bombayı pişirirken sadece dehşet var. Ne olduğunu anlamadan oturma odam Noel’in kırmızılarına, yeşillerine ve kahverengilerine boyanmıştı. Ancak o zaman bunun bir tesadüf olmadığını anladım. Bu bir Noel mucizesi. Skora bakıyorum, 41-24… Ravens kazandı… Ve televizyonumda… 4 kez All-pro, Future NFL Pro Football Hall of Fame, 2015 Heisman kazananı… Derrick "Kral" Henry. Kendimi kandırma havuzumda gözlerimi kapatıyorum ve son bir kez onun yüzünü görüyorum.