Ebeveynlerin yanına geri döndükten sonra hayat anlamsız geliyor

Bir hafta önce kendi canıma kıymaya kalkıştım.

Yılın baÅŸlarında kız kardeÅŸim ve ben, son iki yıldır bulunduÄŸumuz küçük kasabadan çok daha büyük bir kasabaya taşındık. O zamanlar neredeyse her ÅŸeyi birlikte yapıyorduk ve bunun yeni evimizde bile aynı kalmasını bekliyordum. Ama o kadar uzaklaÅŸtı ki. YavaÅŸ yavaÅŸ yeni erkek arkadaşıyla facetime’da konuÅŸarak daha fazla zaman geçirmeye baÅŸladı. Sadece meÅŸgul olduÄŸu zamanlarda konuÅŸurdum. Yaklaşık bir ay önce onunla yaÅŸamak için taşındı. Kendimi çok yalnız hissetmekle kalmadım, aynı zamanda ÅŸu anki evimizin kirasını tek başıma ödeyemediÄŸim için artık yeni bir daire bulmam gerekiyordu. Ãœstelik son derece tutarsız bir çalışma programım vardı. Ä°zin günlerimin ne zaman olduÄŸunu hiç bilmiyordum, bazen 10 gün üst üste çalışıyordum, bazen sabah 4’te geliyordum, bazen de gece 11:30’a kadar kalmak zorunda kalıyordum. O kadar bunaldım ki ölüm, acıyı dindirmenin tek seçeneÄŸi gibi geldi.

Kendimi kemerle boğmaya çalıştım. İlk önce onu taktım "bakalım nasıl bir his olacak"ama 7 dakika sonra o kadar sıkı hale gelene kadar daha da sıkmaya başladım, ancak gerçekten gırtlaktan sesler çıkarabiliyordum. Korktum ve kendimi durdurdum. Henüz ölmek istemediğimi fark ettim. Bundan kurtulmayı deneyecektim, ölümleri asmayı başaramayan, hastaneye gitmeyen ve iyi olan insanlardan birçok gönderi gördüm. Ancak o gece rastgele bir şekilde başım dönmeye başladığında endişem bana galip geldi. Acile gittim ve yaptığım şey konusunda dürüsttüm. Beni bir akıl sağlığı merkezine götürdüler, uzun zamandır başıma gelmesinden korktuğum bir şeydi bu. Aileme nerede olduğumu söylemem gerektiğini, şükran gününde orada olmayacağımı ve onların sorular soracağını biliyordum.

Annem benimle olabilmek için yaşadıkları yerden uçtu. Ona her şeyi anlattığım bir aile seansımız vardı. Geçtiğimiz yıl ne kadar mücadele verdiğim, yıllardır ruh sağlığım ve öz değerim konusunda nasıl mücadele ettiğim, kendimi trans kadın olarak görmem ve bunu ailemden saklamak zorunda kalmam depresyonumu başlattı. Taburcu olduktan sonra onların yanına taşınmaya karar verdik. Onlarla en son yaşadığımdan beri eyalete taşındılar, yani tanıdık bir ortama dönüyormuşum gibi değil, sadece bana göz kulak olabilsinler diyeydi.

Sonraki birkaç gün toparlanma fena değildi, aslında anneme karşı daha açık olabileceğimi ve onun arkadaşlığından gerçekten keyif alabileceğimi hissetmeye başladım. Bana tercih ettiğim isimle ya da zamirlerle hitap etmiyordu ama bunları hemen rahatlıkla kullanabileceğini beklemiyorum. Başarısızlık duygusu ancak arabaya binip eyalet dışına çıkmaya başladığımızda içime çökmeye başladı. Ve orada oluşturduğum küçük arkadaş grubumu bir daha asla göremeyebilirim. Ve bağımsızlığımı yeni kaybetmiştim.

İki gündür onların evindeyim. Annem şu anda işsiz, yani perşembe gününden beri onun yanından ayrılmadım. Ev o kadar küçük ki yalnız zaman istemek anlamsız. Geceler kendime ayırdığım tek saattir ama genellikle hemen bayılırım, bu yüzden tadını çıkaramam. Buradaki sokakları bilmiyorum, bu yüzden annem olmadan bir yere gitmek için bir süreliğine ayrılmak istemek korkutucu geliyor. İşimi burada başka bir mağazaya devrettiğimiz için şu anda işe ara veriyorum, bu yüzden dikkatimi dağıtacak bir şey yok. Kendimi yeniden çocuk gibi hissediyorum ama iyi anlamda değil.

Tekrar dışarı çıkma konusunda endişelerim var. Depresyona girip tekrar deneyeceğimden korkuyorum. Hayatımın geri kalanını burada geçirebileceğime inanmaya başlıyorum. Asla normal bir yetişkin hayatı yaşayamayacağım. Bıraktığımı düşündüğüm kötü başa çıkma mekanizmalarına geri döndüm (tüm gün telefonumda olmak, bisikletle aşırı yemek yemek / kısıtlayıcı yemek). Birkaç hafta sonra tekrar çalışma düşüncesi bende kusma isteği uyandırıyor. Artık zamanımın çoğunu geçirdiğim oturma odasında hobilerimden herhangi birini yapamayacak kadar kaygılıyım. Sadece umutsuz hissediyorum. Hayatımda bir yol yok ve bir yetişkin için tipik sonraki adımları atmak çok imkansız geliyor.