32 ve tamamen umutsuz hissediyorum….

32 yaşındayım, 13 yılın büyük bir kısmını Londra’da yaÅŸadım ve gerçekten de hayalini kurduÄŸum tek ÅŸey bu. Artık yokuÅŸ aÅŸağı giden küçük memleketimden ayrılmak özgürlük gibi geldi. Londra beni her zaman kendine çekiyordu ve yıllarca gerçekten ait olduÄŸum tek yermiÅŸ gibi hissettim.

Ama gerçek şu ki, o 13 yılımı sadece geçinmeye çalışarak geçirdim. Perakende yönetiminden kurumsal yönetime geçmek, işleri tutku yerine hayatta kalmak için üstlenmek, sevdiğim şehirden asla gerçekten keyif almamak. Maddi olarak beni tüketti. Ve 32 yaşında olup, aynı evde yaşayarak, beni yavaş yavaş zihinsel olarak yıpratan bir işte çalışarak geçinmek istemiyorum.

Son 5 yıldır aileme daha yakın olabilmek için eve taşınmak konusunda ileri geri gittim ama bunu hiç yapmadım. Ancak son zamanlarda daha önce hiç yaşamadığım bir şekilde tükenmişlik yaşadım. Artık kendimi tanıyamıyordum. Arkadaşlarım bile değiştiğimi söyledi. İşin, kimliğim dahil her şeyi benden almasına izin vereceğimi.

Bir ay önce Londra’dan ayrılma kararı aldım. Ve dürüst olmak gerekirse? Beni hazırlıklı olmadığım ÅŸekillerde kırdı.

Şimdi, aslında ilgilendiğim alanlarda kariyer şansının neredeyse hiç olmadığı küçük bir kasabaya geri dönme gerçeğiyle yüzleşiyorum. Hayatımın dibe vurduğunu hissediyorum.

Kendime asla olmayacağıma söz verdiğim biri olmaktan, küçük bir kasabada sıkışıp kalmaktan, beni tatmin etmeyen işlerde çalışmaktan, yavaş yavaş hırsımı kaybetmekten korkuyorum. Bütün hayatımı berbat etmişim gibi hissediyorum. Artık neyden hoşlandığımı ya da neye tutkulu olduğumu bile bilmiyorum. Kendimi tamamen kaybetmiş gibiyim.

Beni en çok korkutan şey geri döneceğim, yerleşeceğim ve daha kolay olduğu için orada kalacağım fikri… her parçam istediğim hayatın bu olmadığını bilmesine rağmen.

Henüz taşınmayı bile bitirmedim ve ÅŸimdiden piÅŸmanım. Ama aynı zamanda, sırf burada yaÅŸama fikrine tutunmak için Londra’da iÅŸten atlamak da istemiyorum.