27M ve kayboldum. Burada sadece rant yapmak istiyorum ve iyi sonuç veren benzer deneyimlerin harika olacağını düşünüyorum.

Yani 27M, bana hiçbir zaman güvenmedim, ben kronik bir erteleyiciyim ama başladığımda her şeyi çok çabuk anlıyor. şu anda kariyer değiştiriyorum ama kayboldum, aşk hayatım yok, sevdiğim kız bu aralıkta evleniyor, kariyerim yok böylece güvenle dışarı çıkıp randevulaşabilirim ve şu anda nefret ettiğim şey şu ki hırsım yok, değişmek istiyorum ama hırs yok, felsefi şeylerin derinliklerine iniyorum ama bunun gerçek dünyada somutluğu yok.

Mesele şu ki şu an kendimden nefret ediyorum, günü ne kadar boşa harcarsam o kadar nefret ederim ve kendime olan güvenimi kaybedersem bu döngü bitmiyor. Çok küçük yaşlardan beri porno ve mastürbasyon bağımlılığım var. (ve içten içe sebebin bu olduğunu biliyorum) ama tüm umudunu, sevgisini kaybetmiş, tembel, disiplinsiz, motivasyonsuz ve fakir adamları tanımak istiyorum. ne yaptın? bu çıkmazdan nasıl çıktın?

Büyürken hala annemden çok daha az kazanan tembel bir babam var, ona asla saygı duymadı ama aynı zamanda ona asla saygısızlık da etmedi. Yani kararlı, erkeksi, kendine güvenen olmanın rehberliği sıfırdı.

Annem çalışkan ama kendine çok az güveniyor. Babam kendine güveniyor ama bir sloop bu yüzden bu kadar özgüvenli olmayı istemiyorum.

Artık babamın izinden gittiğimi fark ettiğim için babamdan daha çok nefret ediyorum. ve dürüst olmak gerekirse aşık olmayı, romantizmi falan seviyorum ama şu anda bir kariyerim olmaması ve şu anda babama benzemem nedeniyle bu kısmı tamamen görmezden geliyorum çünkü annemin mücadele ettiğini gördüm ve tüm hayatım boyunca bekar olabilirim ama bu hayatı sevdiğim birine vermek için. tekrar çıkmaya başlamadan önce kendimi toparlamayı bekliyorum.

Yani buradaki erkekler olgunlaştı, büyüdü belki babamın yaşı belki de daha büyük kim yol gösterebilir böyle yollarda yürüdülerse ya da daha kötüsü bunu nasıl yaptın? Her şey aleyhinizeyken ve artık ağlamak bile enerji israfı gibi görünürken nasıl dışarı çıkacaksınız?

babamın yaşında olan bir adam, belki senin çocuğun olsaydım ne derdim? Gerçekten tüm bunların sadece öne sürdüğüm bahaneler olduğunu düşünüyorum ama sol yanağımdan birkaç damla gözyaşı dökerken bunları yazmak zorunda kaldım. Geç olgunlaşanlar, kendilerine geç tutunanlar, hayat nasıl oldu?

Yeni bir bakış açısına ihtiyacım var.

(sadece bir not lütfen ben olmayın, siz de DEHB’niz var ve lütfen terapiye gidin ve falan filan çünkü beni bu çıkmazdan kendim dışında hiçbir şeyin çıkaramayacağına inanıyorum. Sorumluluğun tamamı bana ait ve dışarı çıkacağım, böylece benzer hikayeler takdir edilecektir)