Sanırım amacımı asla bulamayacağım

Hatalarım için özür dilerim, İngilizce benim ana dilim değil. Eğer bu önemliyse, Polonya’da yaşıyorum. Bende bir şeylerin derinden yanlış olduğunu düşünüyorum. Beynim tamamen düzeltilemez durumda. Hiçbir ilaç ya da terapi bu sürekli huzursuz, tatminsiz zihnimi sakinleştiremez. Bağlam açısından ciddi DEHB’m var. 28 yaşındayım ve hala hayatımda ne yapmak istediğime dair hiçbir fikrim yok. Tek bir kariyer, tek bir yol seçip ona sadık kalamıyorum; bu, uzmanlaşma gerektiren bu kapitalist dünyada imkansız gibi geliyor. Şu anda hemşirelik okuyorum ama dürüst olmak gerekirse, daha önce bıraktığım tüm çalışmalar gibi zaten bırakmak istiyorum. “Bu beni ilgilendiriyor, bunu yapmak istiyorum!” başlıklı zihinsel klasörde. Düzinelerce dosyam var: bitkisel ilaçlar ve aromaterapi (hatta bir şekilde bu konuda bir kursu bitirdim), botanik parfümler ve balsamlar yaratmak, ekoloji, biyoçeşitlilik, vahşi hayvanlar – Yatağıma biyoloji çalışmayı ve günümüzün Simona Kossak’ı olmayı hayal ederek giriyorum. Küçük hayvan ekibimle veteriner kliniğine her gidişimde şunu düşünmeye başlıyorum: “Belki de veterinerlik okuyup bunun yerine hayvanlara yardım etmeliyim.” Sonra diğer seçenekleri araştırmaya başlıyorum – bir veteriner teknisyeni programı, veteriner hemşireliği alanında yüksek lisans kursu, hayvan yetiştirme çalışmaları, hayvan fizyoterapisi, davranışçılık… Hatta bazen bir yaban hayatı kurtarma merkezi veya kediler için bir bakım evi kurmayı veya evcil hayvan bakıcısı olmayı hayal ediyorum. Gerçekten doğada çalışan, biyolojik çeşitliliği, yaban hayatını veya çevreyi koruyarak geçimini sağlayan, bunların fotoğraflarını çeken veya YouTube’da eğitici doğa kanalları yürüten insanları çok kıskanıyorum. Bütün bunları yazmak bile başımın zonklamasına neden oldu. Muhtemelen nişanlımın neyle uğraşmak zorunda olduğunu tahmin edebilirsiniz; hayatımda ne halt ettiğimi bilmediğim konusundaki bitmek bilmeyen sızlanmalarımı duyan tek kişi o. Neyse ki başka kimse bilmiyor çünkü muhtemelen benden çok çabuk sıkılırlar. Ve elbette, tüm zamanımı bu şeyleri düşünerek ve fazla düşünerek geçirdiğim için, büyük ve küçük gündelik şeyleri ihmal ediyorum ve şimdi bir yandan ondan kaçarken, bir yandan da tamamlanmamış görevlerden oluşan devasa bir kartopu tarafından kovalanıyorum. Sorunlarımdan, sorumluluklarımdan, kendimden. Yataktan çıkmak giderek zorlaşıyor. Artık bunun mantığını anlayamıyorum bile; eğer bir yol seçemezsem, kıskançlıkla baktığım bütün o insanlar gibi anlamlı bir hayat kuramazsam ne anlamı var?