Kariyer Yolunda Tamamen Kaybolmuş, Pişmanlık Derecesi (22M)

Ne olduğunu anlamaya çalışırken tamamen kayboldum. Okula Bilgisayar Bilimleri diploması almak için girdim ve bunu yapmaktan gerçekten zevk almakta her zaman zorlandım, ama yine de bu işi berbat ettim çünkü daha iyi olacağını düşündüm. Daha sonra 5 ay önce Bilgisayar Bilimleri bölümünden lisans derecesiyle mezun oldum ve o zamandan beri bu alanda tek bir işe bile girmedim ve hayatımda ne yapmak istediğimi gerçekten bilmediğim noktaya kadar çılgın bir sahtekarlık sendromu geliştirdim.

Büyürken her zaman girmeyi düşündüğüm iki yol vardı: Bilgisayar Bilimleri ve grafik tasarım. Daha sonra hangi dereceye gideceğim konusunda bir seçim yapmak zorunda kaldığımda CS’ye karar verdim çünkü babam grafik tasarıma girmeme karşıydı ve CS’yi daha ciddi ve daha büyük bir kariyer olarak görüyordu. Ancak buna karşı koymadım çünkü en büyük hayalimdeki işlerden biri olan bu yolda oyun geliştiricisi olmayı deneyebileceğimi biliyordum ve oyun geliştiricisi olamasam bile yine de web siteleri ve uygulamalar yapmaya yardımcı olabilir ve bundan memnun olabilirdim. Dünyanın bu alanda güneş ışığı ve gökkuşağı olmadığını biliyorum ama yine de denemek istedim. Daha sonra üniversiteye gidip insanlarla tanışıp bu dersleri almaya başladığımda içimdeki o mutluluk o kadar çabuk söndü ki, kendimi o kadar sıkışmış hissettim ki. Dersler ve profesör tam bir baş belasıydı, dilleri anlamakta çok zorlandım, arkadaşlarım okulu bırakıyor ve bölüm değiştiriyordu, iş piyasasının kötüye gittiğini giderek daha fazla duyuyordum ve Gen-AI her yerde daha yaygın hale geliyordu. Üniversite kariyerim ilerledikçe bu alandaki hayattan o kadar tükendiğimi, kendi hayatımda o kadar kaybolduğumu hissettim. Ben hiçbir şeye inmeye devam ederken insanların iş / staj yaptığını görmek zihinsel olarak o kadar zordu ki, zaten battığını düşünmeden başvuramadığım bir nokta vardı. Ve bölümü değiştirme düşüncesi aklıma geldi ama kendime her şeye değeceğini, her şeyin yoluna gireceğini söyleyip durdum. Ailemin fedakarlıklarının boşa gitmesine ve pes etmesine izin veremezdim. Sonunda diplomamı aldığımda her şey çok daha kötü geldi. Proje ve araştırma deneyimiyle mezun oldum ancak resmi staj deneyimim olmadı. İnsanların iş ayarladığını duydum ve benim hiçbir şeyim yoktu. İnsanlar hayatlarının bir sonraki bölümüne geçiyorlar ve ben kendimi her zamankinden daha geride hissettim. Ama bunun benim değil onların hayatı olduğunu biliyordum, bu yüzden dayandım ve işlere başvurmaya devam ettim. Ve bugün itibariyle benim için hala giden bir şey yok.

Orada burada röportajlar yaptım ama birinci veya ikinci turu geçemiyorum ve nedenini gerçekten bilmediğim zamanlar oluyor. Ve yaptığım en son röportajda (ki bugündü) hayatım hakkında ne kadar üzgün hissettiğim için tamamen bombalandım. Her gün yanlış bölümü seçtiğimi, 4 yılımı boşa harcadığımı ve bu tuzağa ne kadar sürüklendiğimden dolayı hobilere olan tutkumun en ufak bir kırıntısının bile kaybolduğunu hissediyorum. Olumlu düşünmeye çalışıyorum ve kendi web sitelerimi yapma veya grafik tasarım gibi eski hobilerimi geri alma ve hatta kariyer değiştirme (işsiz olmama rağmen bu başlangıç ​​için bir geçiş bile değil) ve siber güvenlik veya UI/UX gibi hobilerim üzerinde çalışıp çalışamayacağımı görmeye çalışıyorum, ancak hiçbir zaman faydası olmuyor. O kadar çabalıyorum ama ne bir kıvılcım, ne bir umut, hiçbir şey yok. Ya kendimi o kadar geride hissediyorum ki, denemeye bile değmez, ya da zaten bir diplomam olduğu için zamanımı boşa harcıyormuşum gibi hissediyorum ve bundan mutsuz olsam bile denemeye devam etsem iyi olur. Ve bu, iş piyasasının eskisinden daha da kötü olmasına yardımcı olmuyor, yapay zeka (yine) her yerde ve peşinde koşmak istediğim şeyler ilk sırada yer alıyor ve sosyal medyanın her yerinde izleyicinin kendini aptal gibi hissetmesini ve acı çekmesini sağlamak, yaratıcının ise bundan, özellikle de yapay zekadan faydalanmasını sağlamak için tasarlanmış aptal CS içeriğini görmeye devam ediyorum.

Okuldayken çok daha iyisini yapabileceğimi ve her şeyin farklı olacağını biliyorum ama geriye dönüp geçmişi değiştiremem ama aynı zamanda herhangi bir şey yapmak için de çok geç olduğunu hissediyorum. Kariyerime başlamak istiyorum ve ailemi mutlu etmek istiyorum (bu işsizlik döneminde destek oldukları için şanslıyım) ve en önemlisi mutlu olmak istiyorum. Ama gerçekten artık neyin peşinden gideceğimi bilmiyorum ve bu beni her konuda karamsarlığa sürüklüyor, son 4-5 yılda olan her şeyden pişman olmamı ve şu an bulunduğum yerle ilgili her şeyden nefret etmeme neden oluyor.