Ne yapacağımı bilmiyorum, ama umarım anlarım.

En uzun süre hemşire veya radyoloji teknisyeni olmayı arzuladım.

Bir flebotomist olarak tıp alanının bir kısmını tattım ve beğendim, ama ücret iyi değildi ve Covid beni yaktı, bu yüzden tıp alanından bir mola verdim ve bazı genel emek tipi konserler -depolar, bunun gibi şeyler çalıştım. Gerçek şu ki, düşük ücret almaktan memnun değilim, tıp alanında iyi bir kariyer yapmak istiyorum, sadece para için değil, aynı zamanda sahadayken insanlara yardım etmek beni tamamladı.

Yakın aileme güvenemiyorum. Annem psikotik, küfürlü ve narsisistik. Beni yıllarca baÅŸkalarından izole tuttu, 2013 yılına kadar, çevrimiçi okula kaydolduÄŸum 2013 yılına kadar, zayıf eÄŸitimim yüzünden zar zor devam ettim ve ÅŸimdi bir arkadaşım ve annesiyle yaşıyorum. Nasıl çalıştığımı bilmiyorum. Hobiler yapma, tedavi edildiÄŸim DEHB teÅŸhisi konma motivasyonumu veya zevkimi öldüren bir anti-depresan kokteylindeyim ve önceki bir iliÅŸki ile ilgili bazı travmatik deneyimler sadece … Bilmiyorum. Kendimi boÅŸ ve ilgisiz hissediyorum. Bir ÅŸeyler yapmak istediÄŸim bu anları alıyorum olmak Bir ÅŸey, ama kendimi asla yapmak için getiremem.

Şu anda SSRI antidepresanımın yeniden değerlendirilmesini sağlıyorum, çünkü gerçekten üzerinde olmak benim her parçamı duygusal ilgisizliğe sifonladı ve biraz odaklanmama ve biraz sürüş etmeme izin vereceğini umuyorum.

Sonsuza dek fakir olmak istemiyorum. Sonunda bir gün ölmek istemiyorum ve hayallerime gitmeye bile çalışmadığımı bilmiyorum. Yakında 30’u itiyorum, yaşın her ÅŸey olmadığını biliyorum, ama zamanımı boÅŸa harcadığımı hissediyorum. Hiçbiri kalmadan ne kadarını boÅŸa harcayabilirim?

DiÄŸer engel, kira daha ucuz olsa bile faturalarım ve kiram var çünkü oda arkadaşımla böldüğüm için ve hemÅŸirelik veya radyoloji okulu tam zamanlı olacak ve hatta çalışamıyorum. Ama bedava yaÅŸayabileceÄŸim kimse yok. Ohio’nun (yakındaki tek seçeneklerim OSU veya CSCC) kolejlerin iki yıllık derece programları için yurt yaÅŸamına izin verip vermediÄŸinden emin deÄŸilim. Bu programlara girmek için çok çalışsam bile, çalışamayacağım için dışarı çıkmam önemli mi? Gerçekten korkuyorum. Fark ediyorum Ben yeterince iyi ve ben olabilmek Dezavantajlar nedeniyle kontrol edemediÄŸim veya düzeltemediÄŸim için yetersiz kalmak.

Tırmanacak bir dağım varmış gibi hissediyorum, ama aletler ve yanlış bir adım olmadan düşeceğim. Ne yapacağımdan gerçekten emin değilim. Sanırım bunu yazıyorum çünkü beynimi sarmaktan yoruldum. Özellikle benzer tükenmişlikler, stres ve kaybolma duygularıyla karşılaşan insanlardan tavsiye istiyorum. Kendimden başka kimsenin bunu gerçekten düzeltemeyeceğini biliyorum, cehennem, bu yüzden hala kendim için biraz umudum var. Tam olarak vazgeçmedim, havluya atıldım, ama bu aynı yolda devam ederse bir gün yapacağımı biliyorum.