yurt dışında yunan arkadaşlarımla bir restoranda oturup yemek yiyoruz. ben bir yandan yemek yerken bir yandan da onlara birşeyler anlatmaya çalışıyorum. şimdi hatırlamıyorum ama çok heyecanlı bir konuydu. neyse anlatıyorum anlatıyorum heriflerden ses yok, mal mal bakıyolar. olum bişi desenize diyorum, tepki yok. sinirlenip susuyorum. saniyeler sonra sonunda birisinden bir tepki geliyor. tepki: ”konuşma leeyn!”. afallıyorum, konuşamıyorum, nutkum tutuluyor. nasıl yani dememe kalmadan başka birisi ”böhöhöhöy!” diyor. daha da afallıyorum. ne diyeceğimi şaşırıyorum. kendimi toparladıktan sonra ”oğlum siz bunları nerden biliyorsunuz lan!?” diyorum ve anlatmaya başlıyorlar… recep ivedik’i bir arkadaşları önermiş bunlara olum çok komik film mutlaka izleyin diye. bizimkiler de bildiğiniz oturmuş yunanca altyazıyla izlemişler filmi. altlarına sıçmışlar gülmekten. aralarında fenomen olmuş film. ortamda sürekli filmden replikler dönüyor. tüm bunlar yetmezmiş gibi o recep ivediğin ağzını cama dayama sahnesi var ya, onu yapıyorlar bana arabada. işin kötü yani ben recep ivedikten nefret ederim. konuşmasına onun repliklerinden kesitler dahil edenlerle, onun yaptığı hareketleri taklit edenlerle aynı ortamda bulunmamaya çalışırım. meğersem kaçış yokmuş bu recep ivedikten. ülkemdekilerden kaçmak isterken yurt dışında tam 1 ay boyunca 3 recep ivedikle gezmek zorunda kaldım ben. yağmurdan kaçarken doluya tutuldum. şimdi napıyorlar bilmiyorum. en son 3. filmin altyazısını istiyorlardı benden…
Paylaş