Üniversiteden büyük bir tutkuyla nefret ediyorum (sahip olduğum tek tutku)

İki yıldır deniyorum ama bundan o kadar nefret ediyorum ki. Zihinsel olarak mücadele ettiğinizde ve etrafınızdaki kimse sizi gerçekten anlamadığında üniversite çok zordur. Okulda başarılı olmayı ve notlarımla gurur duymayı severdim. Çok çalışmak ödüllendiriliyor. Beni buraya ilk getiren şey bu oldu. Ancak üniversiteye başladığımdan beri öğrendiğim hiçbir şeyle aslında hiçbir zaman ilgilenmediğimi fark ettim.

Annem ve babam bana her zaman, eÄŸer gelecekte mutlu olmak istiyorsam, iyi maaÅŸlı “iyi” bir iÅŸ bulabilmem için okulda baÅŸarılı olmam gerektiÄŸini söylerdi. Zaten iki yıl öncesine kadar okul zaten zorunluydu. Gitmek zorundaydım, herkes gitti ve ailemin tarif ettiÄŸi geleceÄŸi istedim, bu yüzden elimden gelenin en iyisini yaptım. Bu geleceÄŸi elde edebilmek için okula gittim ve çok çalıştım.

Ama gerçek şu ki bilimi, matematiği ya da edebiyatı hiçbir zaman gerçekten sevmedim. Sadece başarılı olmak hoşuma gitti. Daha iyi olduğum konulardan, kötü olduğum konulardan daha az nefret ediyordum. Mezun olduktan sonra nihayet gerçekten ilgi duyduğum, tutkulu olduğum bir şeyi okuyabileceğimi düşündüm. Yani konularımdan hoşlanmamak şimdiye kadar beni asla geri tutan bir şey olmadı. Çevremdeki herkes bana üniversitenin liseden çok daha iyi olduğunu çünkü ilgi duyduğun bir şeyi yapıyor olacağını söyledi. Çalışmaktan hiçbir zaman zevk almadığım bir derse sihirli bir şekilde ilgi duyacağımı düşündüğüm için o kadar aptaldım ki. Sırf diploma iyi iş fırsatlarına yol açtığı için aniden tutkulu olacağımı düşündüm.

Oğlum, yanılmış mıydım?

Üniversiteye başladığımda zor bir dönemde olduğumu hemen anladım. Annem ve babamın beni tıp okumaya ikna etmesine izin verdim çünkü bana geleceğimi ne kadar seveceğimi söylediler. Lisede ilgili konularda iyiydim. Bu yüzden o kadar da kötü olamaz diye düşündüm. Ama başladığım anda işimden nefret edeceğimi biliyordum, çevremdeki insanlar gibi orada olmak istemiyordum. Her dersten nefret ediyordum ve materyaller benim için çok zordu. Üstelik günde 4 saat işe gidip gelmek zorunda kalıyordum çünkü oda bulmak imkansızdı

sonunda okulu bıraktım

Daha sonra hukuk fakültesine gitmeye karar verdim. Ailem hayal kırıklığına uğradı ama kabul etti. Geriye dönüp baktığımda neden bunun iyi gideceğini düşündüğüme dair hiçbir fikrim yok. Hukukla hiç ilgilenmiyorum. Bunu sadece evime daha yakın olduğu ve tıp fakültesini geçmekten daha kolay olduğu için (benim için) seçtim ama yine de iyi bir iş olanağı var.

Bunun lise gibi olacağını, sadece geçmek için yapabileceğimi düşündüm. Ama şimdi buradayım ve her zaman çok mutsuzum. Lisenin aksine nihai hedef beni heyecanlandırmıyor. Korkuyla uyanıyorum ve korkuyla uykuya dalıyorum. O kadar mutsuzum ki; Daha önce hiç böyle olmamıştım. Çünkü artık daha da kötü bir sefalete yol açmayacak bir çıkış yolu göremiyorum. Ve bunların hepsi benim hatam. Daha iyisini bilmeliydim. Ama eğer tekrar seçim yapacak olsaydım, dürüst olmak gerekirse hala ne yapacağımı bilemezdim.

Hukuk fakültesinden atılmak muhtemelen gerçekleşecek bir şey ve ilk birkaç hafta rahatlayacağım. Ama sonra başka ne yapacağım? Ne kadar pişman olacağım? Ama devam ettiğime ne kadar pişman olacağım? Çalışırsam geçebileceğimi biliyorum ama geçmek istiyor muyum? Bunu kendime her gün soruyorum

O kadar bunaldım ki, bunun üstesinden gelemiyorum. Orada benim için bir şeyler olduğunu hissediyorum, ama ya yoksa? Potansiyelimi boşa harcadığımı hissediyorum. Yaptığım şeyle gerçekten ilgilenseydim çok daha fazlası olabilirdim. Ayrıca okulda eziyet ederek geçirdiğim onca yılı boşa harcamış gibi hissediyorum. İyi kurslara girebilmek için saatlerce çalıştım. Başından beri bir şeyler seçmeyi erteliyordum. Her şeyi yapabilmek için her şeyi yaptım ama artık yapabildiğim için ne yapacağımı bilmiyorum.

Okulun herkesin yapmak zorunda olduğu bir şey olduğu ve herkesin aynı şeyi yaptığı zamanları özlüyorum. Ya geçiyordunuz ya da geçmiyordunuz. Artık insanlar burada olmak istedikleri için buradalar ve ben burada olmak bile istemiyorum. Ama işimden nefret edip düşük maaş almaktansa işimden nefret edip iyi maaş almayı tercih ederim. Bunu biliyorum ama yine de yeterince çalışmıyorum. Gerçekten isteyeceğim şey, ilgi duyduğum ve emin olduğum bir şey üzerinde çalışmak ama aynı zamanda beni işsizliğe de sürüklemeyecek. Ama yapacağımı sanmıyorum