Aralık 21, 2025
Terapide ve büyümeyi görüyorum ama ailevi suçluluk ve utanç beni engelliyor
Herkese merhaba,
20’li yaşlarımın ortasındayım ve şu anda terapideyim. Kişisel gelişimimin arttığını gördüm; daha fazla farkındalık, kalıplarıma dair daha iyi bir içgörü ve aile dinamiklerimin beni nasıl etkilediğine dair daha net bir anlayış. Aynı zamanda bu farkındalık bana ağır geliyor ve ilerlemek için çabalıyorum.
Ben de büyük bir geçiş yaşıyorum: Yaklaşık 15 yıldır yaşadığım evden taşınmak zorunda kalıyorum, bu da güvenlik ve istikrar duygumu sarstı.
Aile dinamiğim büyük bir stres kaynağıdır. Annem destekleyici olabilir ama bu genellikle eleştiri, kontrol ve baskıyla birlikte gelir. Öfkesini benden çıkarıyor ve maddi sınırları aşıyor. Son zamanlarda ona maddi olarak yardım ettim çünkü kendimi kötü hissettim ve şefkatle davrandım, ancak hiçbir şeffaflık ya da takip yoktu, bu da beni bitkin ve suçlu bıraktı. Hayır demek, büyük bir suçluluk duygusu getirir.
Anne tarafından büyükbabam son derece otoriter ve utandırıcıydı. Büyürken bana bir utanç kaynağı gibi davrandı, aldığım her önemli kararı sorguladı, başarılarımdan pay aldı ve hatta istediği işi kabul etmediğim için bana bağırarak üniversite mezuniyetimi bile mahvetti. Onun yanında donuyorum ve kendimi savunmaya çalışıyorum.
İki kız kardeşim var ve bu ilişkiler daha fazla stres katıyor. Birinin ciddi zihinsel sağlık sorunları var ve ailede çok fazla kaos yaratıyor ve ben çoğu zaman bu ikisinin ortasında kalıyorum. Diğer kız kardeşim daha işlevsel ama adam kayırma ve karşılaştırma bana her zaman yetersiz kaldığımı hissettiriyor.
Nörodiverjanım (otizm, OKB, anksiyete). Bu özelliklere uyum sağlamak yerine kusur muamelesi yapıldı ve ben sürekli maskelemeyi öğrendim. Artık tükenmişlik, mükemmeliyetçilik, kendinden şüphe etme, insanları memnun etme ve kaçınma ile mücadele ediyorum.
Bu nedenle: • Kendimi sürekli sorgularım • Başarılı olduğumda bile utanırım • Kendimi öne sürmek yerine donarım • Önemsediğim fırsatlardan kaçınırım
Eğitim alanında yüksek lisans yapmak ve koşucu olarak ilerlemeye devam etmek istiyorum ama başarısızlık korkusu ve kendimi değersiz hissetmem beni engelliyor.
Terapi bu kalıpları görmeme yardımcı oldu ama şu anda işler kolaylaşmadan önce zorlaşıyormuş gibi geliyor.
Merak ediyorum: • Bu aşama terapide yaygın mıdır? • Ailenizle sınırlar koyarken suçluluk duygusuyla nasıl başa çıkıyorsunuz? • Yıllarca süren eleştirilerden sonra kendinize olan güveninizi nasıl yeniden inşa edersiniz?
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
Firstly, you should really feel proud of yourself particularly around your self awareness. Just remember, many people get into their senior years and fail to develop this self awareness and maturity. For example, my father developed terrible mistrust issues around six years old because his father, whom he idolized, walked out the door with no explanation. Turns out he had been having an affair. So instead of him having the courage to do what you’re currently doing with therapy, he refused help. This was typical of baby boomers. All smoked, Industrialised. It was just harden up. This killed him in the end. He died a bitter man at 61 who trusted three people. Him, himself and He. He lashed out at us kids because of this unresolved anger. It was like his silent revenge. It was only until my mother explained this to me, after telling her I hate him so much, that I was able to understand the bigger picture and his trauma. I stopped blaming myself from that moment onwards.
So you can chose 2 paths. You can chose from this moment onwards to start absolutely loving yourself every day. All your past trauma, your family drama – it’s all beyond your control. It is not your problem. Don’t be guilty about being selfish. There’s a wise buddhist saying that unless you start loving yourself how can you have the energy to start bringing the world along with you. You can. Start being a leader. You are only responsible for what you can control. Your internal peace and happiness. You cannot control the external environment. People, events, politics, family, friends. None of it’s your problem. All you can do is be the best version of yourself. Wake up every day, and say today I’m going to be the best version of myself. That’s all I need to do. I’m going to have the best day of my life. This doesn’t mean you becoming cocky and arrogant. No. It’s just a calm confidence. As people start wanting a piece of your new found peacefulness, retreat. Protect your own soul. Give what you can, but as soon as you find yourself de-energized, retreat and rebuild your inner strength.
We are all mentally ill to a certain extent nowadays. It’s just the territory. It’s a difficult, survival of the fittest world unfortunately. Stop labelling yourself anything. You are not your label. Forget it. You are you. You are a person who can start making the best life choices within your control. Don’t label yourself. It ends today. Labelling yourself autistic or anything is meaningless. Some of the most brilliant people in the world are on the spectrum. You are changing every day, and you reserve the right to change your mind every day. All the best.