TAVUK DÖNER.

TAVUK DÖNER
Virüsten dolayı üç ay dükkanı açamayınca özlemiş herkes, saat üç oldu ve
neredeyse dönerim kalmadı. Kasada paraları sayarken bir çocuk yanaştı.
Abi kaç para dedi. Yarım beş, tam on dedim. Ya çeyrek diye sordu.
Anladım o kadar parası yok, dedim sende ne kadar çıkar? Saymaya başladı
ama hep 5-10 kuruş. Koy dedim paraları şuraya, sen geç otur masaya.
Ustama seslendim:
‘’Yarım olsun, içine her şey konulsun, ayranda verin, azıcıkta tabağa
patates ekleyin’’.
Çocuk dönerini yerken küçücük ayaklarına baktım. Çıkarmış
ayakkabılarını, ayaklarını birbirine sürtüyor. Anladım ki üşümüş
ısıtmaya çalışıyor. Bugün çok da yağmur yağıyordu, mubarek kuru yer
bırakmıyordu.
Kendime bir çay söyledim, müsaade isteyip yanına çöküverdim. Ayranı niye
açmadın dedim.
Param yetmez ki abi dedi. Namaz abdest ile,tavuk döner ayran ile dedim,
açıverdim. İçti ne varsa, bitirdi tabağını da.
Doymadın sen getireyim bir daha ne dersin deyince benim yıllardır aklıma
gelmeyen o muhteşem şeyi duydum kulaklarımla: ‘’Elhamdülillah abi’’…
Eeee anlat bakalım nereden geldin, nereye gidiyorsun, niye sokaklarda
dolaşıyorsun? Annen-baban ne yapar, evin nerede? diye sordum.Eli ile
iÅŸaret etti;
 Evimiz orası işte abi dedi. Benim dükkanın tam karşısında araya
sıkışmış eski bir ev vardı. Ama orası uzun zamandır boştu. Tabii biz
açmayınca dükkanı üç aydır görmemişiz. Bu eve birileri taşınmış. ‘
’Annem işe gitti. Evleri temizleyip gelecek’’ dedi. Camdan üç gündür
beni seyrediyormuş. Kaç defa söylemiş annesine ama annesi hep olmaz
diyormuş. Para biriktirip yiyeceğim diye kafasına koymuş. Akşam annesi
de birkaç kuruş verince bugünkü tavuk döner hayali ile uyumuş.
Babasını hiç bilmiyormuş.
Resmi var getireyim mi? dedi.
Kim var şimdi evde dedim. Kimse yokmuş. Anahtarı da yokmuş ama kapı
kapanmasın diye taş koymuş.
Otur dedim burada. Çay da ısmarlarım sana. Annen gelince gidersin. Hem
bak burada iş de çok bana yardım edersin. Ama önce sana bir ayakkabı
alalım, ayaklarını ısıtalım.
Aldım ayakkabasını baktım 33 numara. Vardım az aşağıdaki ayakkabıcıya.
Döndüm dükkana. Giydirdim ayaklarına. Ama bir sevindi ki yürüyüşü bile
değişti vallahi. Küçücük boyu ile masalarda olanları topladı. Neredeyse
bize hiç iş bırakmadı. Bir gözüm onda, bir gözüm karşı tarafta. Hah
tamam annesi de geldi sonunda.Aldım çocuğu hemen vardım yanına.
Abla korkma dedim, karşı tarafta dükkan sahibiyim. Bugün bize çok yardım
etti senin çocuğun. Müsaade edersen akşama hanımı alıp size gelmek
isterim.
Yüzüme bile bakamayan abla, buyurun abi dedi. Eşime telefon ettim. Bizim
çocuğun kıyafetlerinden istedim. Akşam olunca vardık eşim ile o ablaya.
Konuştuk, dinledikçe hem ağladık hem de huzur bulmuştuk.
Kocasını, çocuğu üç aylık iken kaybetmiş. Aslında onlarda normal bir
aileymiş. Ama hayat onları bu günlere sürüklemiş. Ev temizleyerek,
geçinmeye çalışıyormuş. Aklı hep evde bıraktığı çocuğunda kalıyormuş.
Kimsesi de yokmuş. Ama gerçekten belli. Tek odalı evde, bir çekyat bir
de halı vardı yerde.
Bu eve taşınmış kirası çok ucuz diye. Buzdolapsız ev mi olur? Bu çocuk
televizyonsuz nasıl geceleri oturur? Yoktu valla. Bir önceki ev sahibi
eşyaları kiraya saymış, ancak öyle bırakmış.
Çıktık evden. Eşim ile arabaya binince göz göze geldik birden. Akıllı
telefonlarımızın tuşlarına bastık. Birkaç dostumuza ulaştık. Biri
televizyon, biri buzdolabı ile yola çıkarken, biz de onlara bol bol
alışveriş yaptık.
Sabaha çok güzel bir kahvaltı edilsin, akşama da tencerede etleri
pişsin. İki saat de her şey oldu. Dolapları doldu. Ben verecektim ama
buzdolabını getiren arkadaş elime bir zarf tutuşturdu. O para da
ablamıza birkaç ay umut oldu.
Çıkarken evden bana söz verdi. Okullar açılıncaya kadar hergün bana
yardıma gelecek. Hem tavuk döner yiyebilecek, hem de annesine
harçlıklarını götürecek.
Bir kac gun sonra abla ile karsilastik. Yuzunde tebessüm ile dukkana
geldi. Hosgeldin ablacim buyur dedim. 2 cay aldim oturdum.
Abla utanarak bana asla unutmayacagim su sozu soyledi:
"Crysis Türk oyunu değildir."