Tamamen başarısız ve hayalperest biriyim (28M) ve sonunda fark ettim. Nasıl ayağa kalkabilirim?

Bugün ailemle kavga ederken sonunda ne kadar başarısız ve hayalperest biri olduğumu fark ettim.

Sanırım çürüğümü fark ettim "ruh" ve hayallerle kendimi besliyordum, babam bana beni daha sert döverse bu kadar zavallı biri olmayacağımı söylediğinde. Evim yok, evliliğim yok, arabası yok, diploması yok, sadece aynı işte sıkışıp kalmak, bir yük, beni evinde tutması çünkü ben çılgın bir oğlum ve insanların onun hakkında konuştuğunu duymak istemiyorum.

Bu sözler canımı acıtıyor ama gerçek bu ve beni çıplak bir kral gibi tamamen ele geçirdi ve bu keskin sözlere karşı hiçbir savunmam yoktu. Sözleri o kadar acı vericiydi ki, birikmiş fazla param olmadığı için evinden çıkamayacağımı biliyordu.

Benim de gerçekleştiremediğim hayallerim vardı; koşmak ama sağ bacağımı kalıcı olarak sakatladığım için bırakmak zorunda kaldım. Askere gitmek ama sağlık kontrolünden geçememek, resim çizmek ama bir türlü devam etme fırsatı bulamamak, artık sadece hobi ve tek keyif olarak kaldı. Arkadaş yok, partner yok, aynı çıkmaz iş.

Ne yapmalıyım? Acaba kaçmalı mıyım? Beni bu karmaşaya sürüklemenin benim hatam olduğunu biliyorum ama ayağa kalkabilmek, en azından artık başarısız ya da çaresiz hissetmemek istiyorum. Asıl yeteneğim çizim ama oldukça amatörüm, mühendislik diplomasına kaydoldum ama yine de tek bir testi geçemedim ve 1k civarında tasarruf ettim. Ben de oldukça zayıfım ve yakışıklı değilim, kelleşiyorum ama şu ana kadar görünüşüme hiç önem vermedim ama artık görünüşümle ilgili güvensizlik beni yiyor.