Sürekli kendimi dövüyorum ve nasıl duracağımı bilmiyorum.

24 yaşındayım ve hâlâ lisans eğitimim üzerinde çalışıyorum ve bu durum beni bir süredir canlı canlı yiyor. Ailemle iyi bir ilişkim yoktu ve bu yüzden liseden sonra taşındım ve birkaç farklı eyalette dolaşıp birkaç farklı üniversiteye gittikten sonra, şimdi sadece hayal edebileceğim aile desteğine sahip olan erkek arkadaşımla yaşıyorum ve bu ona çok iyi hizmet etti, rekabet ya da kıskançlık yüzünden değil, ama cidden onun olduğu yerde olmak istiyorum ama oraya varıp lisans diplomamı almam uzun zaman alacakmış gibi hissediyorum. Bu yeni ortama girdiğimden beri kendimi yersiz ve önemsiz hissettim. Bırak onunla olmayı hak etmeyi, burada olmayı bile hak etmediğimi hissediyorum. Bana ve durumuma karşı destekleyici ve düşünceli davranıyor ve bana her zaman düşündüğüm gibi başarısız olmadığımı ve zorluklara direnme ve hayatta kalma yeteneğim nedeniyle bana hayran olduğunu hatırlatıyor. Evet, liseden sonra pek çok zorluktan kurtuldum ve şu an bulunduğum noktaya gelebilmek için çok çalıştım ve evet, bu yolda pek çok beceri öğrendim ve hatta birkaç farklı dil konuşuyorum, ancak ne yazık ki hiç kimse hayatın zorluklarından ve vahşetinden sağ çıktığı için bir diploma ile ödüllendirilmiyor ve vasıfsız olan tek şey, düşük ücretlerin suiistimalinden başka bir şey ifade etmeyen perakende satış işleri. Gelecek dönem okula yeniden başlıyorum ve yalnızca çalışmalarıma konsantre olabildiğimde okulda oldukça başarılıyım ve her şeyle kendi başıma yüzleşmek zorunda kaldığım eskisinden daha fazlasını şimdi yapabileceğimi düşünüyorum, ancak yine de akla gelebilecek her açıdan ondan çok aşağı olduğumu hissediyorum. Mutlu olmak istiyorum, erkek arkadaşımla mutlu olmak istiyorum, kendimi onunla ve çevremdeki herkesle karşılaştırmayı bırakabilmek istiyorum….. Sadece özgür olmak istiyorum ama nasıl olacağını bilmiyorum. Kendimi berbatın ötesinde hissediyorum. Küçük hatalar yaptığımda bile, örneğin bu gece gittiğimiz bir restoranda çantamı unutup bıraktığımda, kendimi karşıdan gelen trafiğe atmak istedim ve ağlamaya ve nefes nefese kalmaya başladım çünkü kendimi o kadar berbat hissettim ki, beni sakinleştirmek için beni yakalayıp tutmak zorunda kaldı. Bu dayanılmaz zihinsel zincirleri nasıl kıracağım konusunda rehberliğe ihtiyacım var.