Sonunda kendimi seçmek için cesaretim var.

Efendimi bırakıyorum. Ben işim bitti. Nefret ettim. Çok nefret ediyorum. Bunu yapmamın tek nedeni, geç ebeveynim olmasını istiyor. Master RN’imi bitirmeden önce ebeveynsiz olmak için derecemden sonra bir iş bulmak istedim. (Evet, onlara çalışmak istediğimi söyledim, sadece çalışmayacağım ve maaşla dikkatim dağılmayacağımı söylenecek). Zamanım kederle dolu, yasal şeyleri yönetiyor ve hayatımı nasıl yaşayacağına dair pek çok görüşle cenaze törenlerinde bir sürü insana maruz kalmaktan iyileşmeye çalışıyor. Ve her dönemde zar zor hayatta kalır. İhtiyacım olan tek şey olduğunda, hayatımı nasıl yaşayacağına dair tavsiyeler almanın çok travmatize olduğunu söylüyorum "Orada dur". Bunun yerine aldım "Keşke sen evli olsaydı"- "Keşke zaten bir işin varsa"- "Oh zavallı çocuk hala clueless (um merhaba im 27)"- "Başa çıkamazsan efendinizden çık"- "Ebeveyniniz için ustanıza devam edin"- "Ebeveyninizin parasını boşa harcamayın"- "İş bul"- "Hayır, hayır sadece çalışmaya devam et". "Evet mutlu ol ama ebeveynini unutma"- "Ebeveyninizin mezarlıklarını ziyaret etmeyi unutmayın"- "İnsanlar seni izliyor"- "Arkadaşlarınız senin halkınız değil, biz büyükler biz yardım edecek"- "Bir işiniz olduğunda bize yaşlılara saygı gösterin". Lanet görüşlerin miktarı, özellikle dinlenme, uyku ve yiyecek eksikliği olan cenaze törenleri sırasında beni çok boğdu.

Çok gürültülü … Kendi sesimi duyamadım. Goddammit. Ben 27 lanet olası ve kendimi çok kızgın hissediyorum. Birkaç yıl içinde Master’ı tekrar başlatmak istersem, benim dönemimde olacak. Ve çok mutluyum, gerçekte istediğim şeye göre kendi hayatımı unapologetically yaşama seçeneğine sahip olduğumu fark ettiğim için çok mutluyum.