Sınıf arkadaşım bir oyun dizüstü bilgisayarı getirdi

Bugün ekonomi dersime girdiğimde gözlerimi her kapattığımda korktuğum bir şey gördüm. Birisi yeni oyun dizüstü bilgisayarını sınıfa getirmişti. Getirdiği forklift arkada hâlâ boşta çalışıyordu. Oturup onun dizüstü bilgisayarı olan 700 lb’lik canavara bakarken terlemeye başladım. Masasını zaten çelik destek kirişleriyle güçlendirmişti ve Amy Schumer’in kalçasından daha kalın bir güç kablosu için bir çıkış bulma sürecindeydi. Titremeye başlıyorum. Kendime iyi olacağımı ve endişelenecek bir şey olmadığını söyleyip duruyorum. Bir şekilde kahrolası bir çıkış yolu buluyor. Aileme onları sevdiğimi söyleyen son mesajlarımı gönderirken yanaklarımdan gözyaşları süzülüyor. Öğretmen derse başlar ve öğrenci dizüstü bilgisayarını açar. RGB Arkadan Aydınlatmalı klavyesindeki renkli ışıklar nükleer bir flaş gibi parlıyor ve derin bir uğultu kulaklarımı dolduruyor ve ruhumu sarsıyor. Tüm şehrin elektrik şebekesi kararıyor. Devasa fanlar dönmeye başlayınca sınıf sallanmaya başlıyor. Sadece saniyeler içinde, dünyam canlı bir hayattan karanlık, dünyayı sarsan bir boşluğa dönüştü; burada vücudum saatte 150 mil hızla esen şiddetli rüzgarlar ve soğutma fanlarının 500 desibellik iniltisiyle parçalanıyor. Bedenim nihayet teslim olurken, okulum ve şehrim batarken ağlıyorum. Oyun dizüstü bilgisayarlarından nefret ediyorum.