Sadece insanların hayatlarında başarısız olmasının son derece normal olduğunu söylemek istiyorum. Ne kadar erken başarısız olursanız, sonradan o kadar iyi olur. En önemli şey güvenebileceğiniz bir grup insanı tutmak ve kendinizi izole etmemek.

En iyi arkadaşım ve ben 2009 yılında liseden mezun olduk ve üniversiteye hemen hemen aynı seviyede girdik. Üniversitelerimiz akademik sıralama açısından nispeten benzerdi. İkimiz de aynı NCAA bölümünde üniversite sporu yapıyorduk.

Üniversitedeki ikinci yılımda onunla bağlantımı kaybettim.

Kötü davranışlarından dolayı takımından atıldığını ve atletizm bursunu kaybettiğini öğrendim. Mezun olduktan bir süre sonra uyuşturucu suçlamasıyla karşı karşıya kaldı. Bu onun iş bulmasını son derece zorlaştırdı.

Bu süre boyunca ailesinden ve arkadaşlarından her zaman iyi bir destek gördü ve insanları kendinden uzaklaştırmadı.

Benim açımdan, üniversitemi ve 20’li yaÅŸlarımı kağıt üzerinde baÅŸarıyla geçtim. Ãœniversitede iyi notlar aldım. Kurumsal bir finans iÅŸinde prestijli bir iÅŸ buldum. BaÅŸarılı bir ÅŸekilde kariyerlerini yazılım mühendisliÄŸine kaydırdı ve Fortunate 100 ÅŸirketinde iÅŸ buldu.

Kağıt üzerinde başarılı olsam da bu dönemde hiç mutlu değildim. Kendimi izole ettim ve insanlara açılmakta büyük zorluk yaşadım. Beni önemseyen güçlü bir arkadaş ağım yoktu. Her ne kadar kişiliğimi taklit etme ve iyi bir iş ağı oluşturma konusunda iyi olsam da.

Kısa bir süre önce, son 13 yıldır içimde biriken tüm stres ve zihinsel sorunların birikimi olan iş yerinde tam bir tükenmişlik yaşadım. Beni kovduracak aptalca bir şey yaptım. Kötü niyetli bir şey değildi (şiddet yok, taciz yok, cinsel taciz yok vb.). Bir hiç uğruna kariyerimi çöpe attım. Hayatımda ilk kez çuvalladım.

Arkadaşımın durumu şu anda çok iyi. Yeni evlendi ve 2 çocuğu var. İyi bir işi var. Instagram fotoğraflarını görüyorum ve gerçekten çok mutlu görünüyor.

Sanırım 20’li yaÅŸlarında her ne kadar iÅŸleri berbat ediyor ve hatalar yapıyor olsa da, etrafını onu önemseyen ve kollayan insanlarla donatmak için her zaman elinden gelenin en iyisini yaptı.

Ben ise her zaman içine kapanık oldum ve hiçbir zaman başkalarına güvenmedim. 35 yaşımda hayatım neredeyse sıfırlanıyor. Sorunlarım için bir terapistle görüşüyorum ve işlerimi toparlayabileceğime inanıyorum. Açıkçası bu noktada ne yapmak istediğimi bilmiyorum. Eğer şirkete geri dönme arzum varsa.