Özdeş ikiz kardeşim ve ben birbirimizi çok seviyoruz.

Merhaba, herkes. Umarım hepiniz gerçekten iyi gidiyorsunuzdur.

Size kişisel hikayemi anlatmadan önce, ebeveynlerimizin bizi desteklediğini ve sevdiğini söylemek isterim çünkü onlar da kardeşler. Ve onlardan farklı bir şekilde, onlardan nefret eden ebeveynleri tarafından reddedilen, sevgimiz bize olan sevgisi gerçekten şaşırtıcı olanlar tarafından kucaklandı.

Biz amcamızın oğulları değiliz. Hamile kalması için spermini bağışlayan annemizin en iyi arkadaşının oğullarıyız, bu onun hayali.

Her ÅŸey 2009’da baÅŸladı, o zaman ikimiz de 19 yaşındaydık, "BaÅŸtan sona". Gerçekten birbirimize ne hissettiÄŸimizi (ve hala yaptığımızı) görmemizi saÄŸladı.

Bu filmi izledikten sonra, hissettiğimiz her şeyin (dokunuşlarımız, bakışlarımız, sarılmalar, sarılma, pikler, vb.) Bir kardeş-kardeş şeyden çok daha fazlası olduğunu anladık. Aşktı. Derin aşk.

Ebeveynlerimizin kardeşler olduğunu her zaman bildiğimiz için (herhangi bir aile üyesinden önce bize söylemişlerdi), sevgimizden korkmadık; Ve bu tam korku eksikliği nedeniyle, onlarla bu konuda konuşmak için bir aile toplantısı yaptık. Hemen bize sarıldılar ve bize yanımızda olacaklarını söylediler, bizi desteklediler. Gerçekten harikaydı.

Dört kişi, sırlarımızın (ebeveynlerimiz ve bizimki) güvenli olduğu bir kınamak paylaşıyoruz. Ve dolapta tutulmalıdır çünkü içinde yaşadığımız toplum son derece yargılayıcıdır; Ve elbette, dışlanmış olurduk, birçok şeyi kaybedebilirdik (esas olarak işler) ve hayatın yaşanması dayanılmaz olurdu.

Bugünlerde kardeşim ve ben birlikte oldukça mutluyuz. Parçalanırsak olmayacağımızı biliyoruz.

Hikayemi okuduğunuz için teşekkürler ve umarım hepinizin hayatını en mutlu yaşama şansınız vardır.