Oyun dizüstü bilgisayarlarından nefret ediyorum.

Bugün ekonomi dersime girdiÄŸimde gözlerimi her kapattığımda korktuÄŸum bir ÅŸey gördüm. Birisi yeni oyun dizüstü bilgisayarını sınıfa getirmiÅŸti. Eskiden getirdiÄŸi forklift hala arkada boÅŸta kalıyordu. Otururken terlemeye baÅŸladım ve dizüstü bilgisayarı olan 700 lb canavara baktım. Masasını çelik destek kiriÅŸleriyle güçlendirmiÅŸti ve Amy Schumer’ın uyluÄŸundan daha kalın bir güç kablosu için bir çıkış bulma sürecindeydi. Sallamaya baÅŸlıyorum. Kendime iyi olacağımı ve endiÅŸelenecek bir ÅŸey olmadığını söylüyorum. Bir ÅŸekilde lanet bir çıkış bulur. Son metinlerimi aileme gönderirken gözyaÅŸlarım yanaklarımdan aÅŸağı akıyor. Öğretmen derse baÅŸlar ve öğrenci dizüstü bilgisayarını açar. RGB arkadan aydınlatmalı klavye üzerindeki renkli ışıklar nükleer bir flaÅŸ gibi hayata parlar ve derin bir uÄŸultu kulaklarımı doldurur ve ruhumu sallar. Tüm ÅŸehir güç ÅŸebekesi kararıyor. Büyük hayranlar dönmeye baÅŸladığında sınıf sallanmaya baÅŸlar. Sadece saniyeler içinde dünyam canlı yaÅŸamdan, vücudumun 150mph gale kuvvet rüzgarları ve soÄŸutma fanlarının 500 desibel inilti ile parçalandığı karanlık, toprak paramparça bir boÅŸluÄŸa geçti. Vücudum nihayet teslim olurken, okulum ve ÅŸehrim altına girerken aÄŸlıyorum. Oyun dizüstü bilgisayarlarından nefret ediyorum.