Evet. o günden sonra artık hiç bir şey eskisi gibi olmadı. sanırsam 8-9 yaşındaydım. ninemgilin evinde oklava ile kovboyculuk oynayıp yüksek sesle "dıkşın dıkşın!!" diye bağırıp hayali kızılderilileri kovaliyordum.
yatak odasından minik bir bağırış sesi duydum. "olamaz apaçi hayri ve adamları ninemi kaçırıyor olmalı" dedim kendi kendime. hemen atım düldülle beraber yatak odasına dıgıdıkladık.
bir de ne göreyim. ninenin kocaman sönmüş can simidine benzeyen memeleri, zımpara kağıdı ile unufak etmeye çalıştığı klitorisi ve yaz günü çatlak kuru toprağa çiselenmis yağmur gibi hafif terli vücudu olduğu gibi karşımdaydı.
korku ve şaşkınlık arasında "apaçi hayri hıııaaaaa" diye haykırdım ve annemler beni almaya gelene kadar yastıklardan yaptığım kalemden çıkmadım
yaşamayan yoktur amına koyim
yaşamayan yoktur amına koyim
Daha az gör