Nefret ettiğimi fark ettiğim bir işe girmek için yıllarca çalıştım

(27m) son on yıldır çalı etrafında gerçekten yapmak istediğimden kaçındığımı hissediyorum. Ben çocuk ve gençken çok girişimciydim ve bir gün kendi işlerime sahip olmayı hayal ettim. Ot yiyenimle kapıdan kapıya çıkıyor, Yards’tan ucuza aldığım kartlar ve oyunlar satıyor ve bir gün patlayacağımı umarak boktan YouTube videoları yapıyor.

18 yaşındayken planım, işimi finanse edebilmek için iyi bir ödeme işi almaya giderken okul için ödeme yapmak için üniversitede çalışmaktı. Bu planı yıllarca okula gittiğimde ödemek için duraklattım. Restoranlarda, bir golf sahasında, Wildland Fire’da, inşaatta, Amazon için ve son olarak yıllar sonra okulun son yılına doğru B2C satışlarında çalıştım.

Tüm zamanı, sahip olmak istediğim işletmeleri hayal ederek geçirdim ve onlara doğru tek bir adım atmadan inşa ettim. Bir Wantre-Prenuer.

Hayatımda sadece yığıldığım ve öğütmeye veya arızalara dolu olmaya devam ettiğimde bazı karanlık zamanlar oldu çünkü her zaman sadece tüm zaman yapmak istediğim şeyden kaçındığımı biliyorum. Bu yılın başlarında nihayet üniversiteyi iş derecemle mezun oldum, sadece birkaç büyük borç kaldı. Başarı hissettim ya da kendimle gurur duyma seviyemim yoktu.

Hızlı ileriye dönük, nihayet yıllarca öğüttüğüm yüksek potansiyel dereceye kadar gerekli satış pozisyonundayım ve hayatımdan hiç olmadığı kadar nefret ediyorum. Bu iş sonsuz soğuk çağrı ve soğuk duraklardır ve beklenen saatler haftada 5 gün 7-7’dir. Bu iş dışında başka bir şey düşünecek odam yok ve hiç olmadığı kadar stresliyim. Bahsetmiyorum bile, bu rolde kesinlikle korkunçum. Bu çağrıları ve kapı vuruşlarını bir psikopat gibi yapmak ve gittiğim her yerde iğrenç bir POS gibi hissetmek için açlıktan yoksun. Başlangıç ​​çekilişinden bahsetmiyorum bile, tüm üniversitede yaptığımdan daha az yapıyorum.

Bu şirkette de payım yok. Buradaki herkes, onu kendiniz gibi temsil etmeniz gerektiğini söylüyor ama bu değil mi? Eğer bu tür saatler çalışmak ve kendi işim için olsaydı tercih ederim o kadar çok kapıyı çalmak istersem.

Gerçekten bir yedekleme planım yok ve biraz panikliyorum ve biraz kimlik krizim var. Buradaki sorunun büyük bir kısmının bir tutum sorunu olduğunu kabul ediyorum ama aynı zamanda tüm bunlardan çok yoruldum.

Buradan ne yapacağım çünkü bu boku yapmıyorum.