Merdivene tırmanmayı reddetmek

Yirmili yaşlarımın ortasındayım. Oldukça prestijli bir üniversiteden STEM diploması aldım. Okuldan sonra bir yıl çalıştım ve bundan nefret ettim, bu yüzden bir süreliğine dünyayı gezmeyi bıraktım. Şimdi geri döndüm, tekrar ailemle yaşıyorum. Borç yok. Bankada 10 bin dolar. Masraflar sıfıra çok yakın ve ödenecek kira yok.

Yani bir sonraki hamle belli, değil mi? Ağ kurun, işe alım uzmanlarıyla iletişime geçin, yüzlerce işe başvurun, röportaj yapın, bir iş bulun, en yakın büyük şehirde bir daire ve araba alın, işe gidip gelin, koşuşturun, maaş zamları için iş atlayın, merdivenleri tırmanın. Maaşımla birlikte yerimi ve mallarımı yükselt. Yol boyunca bir kızla tanışın, sonunda oradan ayrılın, çocuk sahibi olun, emekli olun vb. Fırsat buldukça tatillerimi yaparım. Hafta sonları arkadaşlarımla buluşuyorum. Bir TV şovu seçin ve her gece işten sonra bir veya iki bölüm izleyin.

Tamam aşkım. Tüm bu sekansın oldukça etkileyici görünmediği başka biri var mı? Yani, beni sonsuza kadar ailemle yaşamaktan, kolay kabul edilebilir bir yarı zamanlı iş bulmaktan ve zamanımın geri kalanını istediğimi yaparak geçirmekten ne alıkoyuyor?

Ama sen kendin için hiçbir şey yapmıyorsun! Sen hâlâ ailenle yaşayan bir serserisin! Sen bir kaybedensin, bir başarısızlık!

Tamam aşkım. Okumak ve yazmak, satranç oynamak, yemek yapmak, yürüyüş yapmak, film izlemek, kaya tırmanışı yapmak ve piyano çalışmak arasında zamanım olursa, o zaman tüm bu eleştirilerin üzerine mutlaka düşüneceğim ve kendimden çok utanacağım. Ya da belki aylarca süren yol gezileri sırasında istediğim zaman tüm bunların üzerinde durabilirim çünkü beni iki haftalık tatille ne zaman onurlandıracağına karar veren bir şirketim yok.

Elbette bunların hepsi tamamen varsayımsal. İşe girene kadar işlere başvurmaya devam edeceğim ve hayatım muhtemelen yukarıda anlattığım kariyer yoluna oldukça benzeyecek. Ben zaten zenginlik ve statüyü başarıyla eşitlemeye koşullandım. Burada kalmak beni kendimden utandırırdı. Ancak bu düşünce dizisinin başka birinin aklına gelip gelmediğini merak ediyorum. Kesinlikle pek çok nimet, kira talep etmeyen ebeveynler, sıfır borç vb. gerektirir. Peki ama benim gibi tüm bu ayrıcalıklara sahip olanlar, bunu da hiç düşündünüz mü?

Demek istediÄŸim, 9’dan 5’e kadar olan hayat bize tam olarak ne sunuyor? Bir gün emekli olup yaÅŸlılığımızı yapmaktan hoÅŸlandığımız ÅŸeyleri yaparak geçirebilmek için en güzel yıllarımızı yoÄŸun iÅŸlerle uÄŸraÅŸarak geçirme ÅŸansımız var mı? EÄŸer bunu yapma ayrıcalığına sahipsek neden ÅŸu anda yapmaktan hoÅŸlandığımız ÅŸeyleri yapmıyoruz? Sanırım kariyer sana kendi yerini ve birkaç güzel ÅŸeyi edinmeni saÄŸlıyor. Ancak, hastalıklı olarak düşünülmese de, uzun vadede öldüğümde bir ÅŸeyler toplamakla pek ilgilenmiyorum. Ben ve bu ÅŸekilde yaÅŸadığım için arkamdan bana zavallı diyen herkes yerdeki tozdan baÅŸka bir ÅŸey deÄŸiliz. Merak ediyorum, herhangi biriniz bize arzu etmemiz öğretilen 9’dan 5’e kadar yaÅŸam ÅŸablonunun gerçekten bir saçmalık olduÄŸu şüphesini hissettiniz mi?

Bu şekilsiz lafı okuyan herkese teşekkürler.