Kızgınlığımdan arkadaşıma Roblox avatar pornosu çizdirdim. (Gerçek hikaye)

Bugün, eleştirmenlerce beğenilen, duygusal açıdan yıkıcı, ruhu parçalayan, “Kamu Ofisi Simülatörü” olarak bilinen hit oyunda iki İngiliz kaltakla tartıştım. O kadar gerçekçi bir oyun ki, demokrasinin neden icat edildiğini sorgulatıyor ama yine de bir şekilde üç iş günü boyunca bir barın zemininde bırakılan nemli bir peçetenin kolektif IQ’suna sahip insanlarla dolu.

Bu iki İngiliz sürtük, Londra’nın dumanından daha kalın aksanlarla ve o kadar yaratıcı olmayan hakaretlerle ortaya çıktı ki, bunların arızalı bir Tesco otomatik ödeme makinesi tarafından üretildiğine yemin ederim. Geri dönüşleri o kadar zayıftı, o kadar acınasıydı ki beynimin donanım yazılımının sürümünü düşürdüğünü fiziksel olarak hissettim. Cevap bile vermedim, yapamadığım için değil, “oi bruv”un tutarlı bir argüman olduğunu düşünen İngiliz sürtüklerine yanıt vererek tek bir oksijen atomunu bile israf etmeyi reddettiğim için.

Aslına bakılırsa, bu paragrafı Reddit dot com için yazarak, değerli, hayatta bir kez karşıma çıkacak, sınırlı sayıda insan ömrünü boşa harcıyorum, böylece genel halk, bu İngiliz sürtüklerinin ruhumun derinliklerinden çağırdığı muazzam öfkeye tanık olsun. Eğer şiir balık ve patates kızartması gibi kokabilseydi, bu neredeyse şiirsel olurdu.

Arkadaşımı avatarları çizmesi için donattıktan sonra, içimi kaplayan tatmin, soğuk bir adalet kutusunu açmak gibi, ilahi bir tatminden başka bir şey değildi. O İngiliz sürtüklerinin avatarlarının değiştiğini gördüklerinde yüzlerindeki ifadeyi görmek için iyi para, gerçek para öderdim. katlanmış, iğlenmiş, döndürülmüş, terbiye edilmiş, yumuşatılmış, kalitesi düşürülmüş, parçalarına ayrılmış, ahlaki açıdan yenilgiye uğratılmış, ruhsal açıdan iflas etmiş, ve sonra kahrolası bir tripod tarafından feci şekilde taciz edilerek öldürüldü.

Bu arada, ikisinin toplamından daha fazla kişiliğe, daha fazla hırsa, daha fazla duygusal aralığa, daha fazla yaşam amacına ve sanata daha fazla tutkuya sahip bir tripod.

Ve dürüst olmak gerekirse, bu noktada umarım tekrar giriş yaparlar, katliamı görürler ve güneş tutulması sırasında çıplak ayakla bir Lego’nun üzerine basmanın dijital eşdeğerini hissederler.