Kaybolmuş hissetmekten bıktım

Bu yüzden kariyer açısından hayatımda ne yapmak istediğimi bilmediğim için zor zamanlar geçiriyorum. Ruh sağlığı ve sosyal hizmet alanında bir çalışma arkadaşım var. Yapmak istediğim bu değil. Bir süredir hemşirelik yapmayı düşünüyorum ve önkoşulları yapıyorum. Hemşirelik çok geniş bir alan ve alınacak çok sayıda uzmanlık, program ve yol var. Bir süre acil serviste çalışabilir, sonra okul hemşiresi veya estetik uzmanı olmaya başlayabilirim. Ama son zamanlarda kendimden şüphe etmeye başladım. Dayanıklılığım var ama aynı zamanda maaş çeki veya kariyer için akıl sağlığımı da feda etmek istemiyorum. Yolun çocuk oyuncağı olmadığını anlıyorum, ancak internette tükenmişlik hemşirelerini duymak sağlık hizmetine girmeyi sorgulamama neden oluyor. Ve hemşirelerin yüzde 30-40’ının 5 yıl içinde mesleği bıraktığını biliyoruz. Korkunç. Bunun dışında ne yapacağımı şaşırdım. 23 yaşındayım, yani hala gencim ve bunu çözmeye çalışıyorum. Ancak bir yol seçme konusunda hala çok fazla baskı var. Ben çok çalışıyorum ve net bir hedef ve yön olduğunda başarılı oluyorum. Şu anda kendimi kaybeden biri gibi hissediyorum.

Hem beynimle hem de ellerimle çalışmayı seviyorum. Hem el işçiliği hem de resepsiyonist olarak çalıştım. Bütün gün masaya zincirlenmekten nefret ediyordum ama birlikte çalıştığım insanları seviyordum. Dikiş dikmeyi ve sanatı, aktif olmayı ve insanlarla konuşmayı seviyorum. BT veya satış için yaratılmadım. Sadece mutlu olmak ve finansal istikrara sahip olmak istiyorum.