Kariyerde periÅŸan durumdayım ve ayrılmak istiyorum – tavsiyeye ihtiyacım var

Herkese merhaba. Gerçekten tavsiye istiyorum. 27 milyon yaşındayım ve hâlâ ailemle yaşadığım için kendimi çok geride ve kaygılı hissediyorum.

Pandemi sırasında 2020 yılında üniversiteden mezun olduğumdan beri ailemin yanına taşındım ve üniversite için biriktirdiğim bir fast food işinde çalışmaya devam ettim. Mezun olduktan sonra 2021 yılında daha iyi bir perakende işi için istifa edene kadar aynı yerde çalışmaya devam ettim. Üniversitede hiçbir zaman staj yapamadım çünkü 18 yaşında devlet üniversitesine kaydoldum ve üçüncü sınıfa kadar üniversiteye transfer olmadım. Akademisyenlere uyum sağlamakta ve tüm yumurtalarımı tek bir sepete koymakta zorlanıyordum. Bugün aldığıma pişman olduğum bir matematik derecesi ile mezun oldum.

2022’de nihayet kurumsal bir iÅŸe girdim ve bugün aynı görevde %100 uzaktan çalışıyorum. Çalıştığım iÅŸ ne yazık ki diplomamı hiç kullanmıyor ve zamanımı ve paramı diplomamı iÅŸe yaramaz hale getirerek boÅŸa harcadığımı hissediyorum. Bir saÄŸlık biliÅŸimi/EMR ÅŸirketi için çaÄŸrı merkezi teknik desteÄŸidir. Çok fazla ciro var ve sürekli olarak pozisyonları doldurmak zorunda kalıyoruz ve personelimiz yetersiz. Buradaki görev sürem boyunca sadece küçülmeye gittik ve iÅŸ birimimin yönetiminin, kariyer geliÅŸimi açısından çalışanlarının buna uyum saÄŸlama konusunda iyi bir iÅŸ yapmadığını hissediyorum. BaÅŸladığımda melezdim ama görevde yalnızca üç ay kaldıktan sonra herkesin %100 uzaklaÅŸmasına izin verdiler. Buna ek olarak çok daha fazla uygulamalı öğrenme vardı ama artık durum böyle deÄŸil. UzaklaÅŸtığımdan beri kendimi çaÄŸrı merkezinde çalışan, çok az büyüme gösteren veya hiç geliÅŸme göstermeyen kurumsal bir köle gibi hissediyorum.

Bu görevde çalıştığımdan beri, iş birimimin sürekli olarak aldığı çağrılar ve her çağrıdan sonra sinirlenen müşterilerle uğraşmak zorunda kalmam nedeniyle alaycı bir insana dönüştüğümü hissediyorum. Ayrıca sürekli olarak 8-5 işime uyanmanın korkusunu hissediyorum ve çoğu gün yaptığım tek şey sadece giriş çıkış yapmak. İşten sonra konuşabildiğim tek kişiler ağabeyim ve ailemdir ama bu aralar kendime saklamak istediğim için onlarla anlamlı bir sohbet edemiyorum. Ayrıca menajerimle tek tek konuşuyorum ama bağlantımız da pek iyi değil. İşten sonra üretken olmakta zorlanıyorum ve akşamlarımı hiçbir şey yapmayarak boşa harcadığımı hissediyorum.

Gerçekten taşınmak ve hayatıma başlamak istiyorum ama ne yazık ki Teksas eyaletimdeki büyük bir şehre taşınmayı haklı çıkaracak kadar kazanmıyorum (vergiler hariç sadece 53 bin kazanıyorum). Yakın zamanda bir tane aldım ama yine de taşınmak için yeterli değil. Şirketim içinde daha iyi bir göreve geçiş yapmaya çalışıyorum ancak bu istediğim gibi sonuçlanmadı (dahili bir işe alım görevlisiyle telefon görüşmesi yaptım ancak bir görüşmenin ardından işe alma müdürü tarafından reddedildi).

Takılabileceğim hiç arkadaşım yok ve artık lise arkadaşlarımla hiç konuşmuyorum ve onlar uzun zaman önce memleketimden ayrıldılar. Transfer öğrencisi olarak bir devlet okuluna gittim, bu yüzden arkadaş edinmek inanılmaz derecede zordu ve insanlar da oldukça kapalı ve ikiyüzlüydü. Herkesin kendi yolunda olduğunu biliyorum ama benim yaşımdaki ortalama insanların çıkabildiğini, benden daha fazla para kazanabildiğini ve gerçekten bağımsız olabildiğini hissediyorum. Veya nişanlanıyor ve evleniyor. Onların birden fazla gerçek arkadaşı ve bağlantısı varken benim hiç yok. Yaşlandıkça arkadaş ve bağlantı kurmanın daha zor olacağını hissediyorum. Arabam yok çünkü arabaya sahip olmanın getireceği mali yükümlülüklerden korkuyorum ve şu anda arabaya ihtiyacım olmadığını hissediyorum. Annem beni yepyeni bir araba almam için zorluyor ama ben ona kesinlikle katılmıyorum ve ikinci el bir araba almak istiyorum. Ama bunlar bile pahalı görünüyor.

Benim için olan tek şey, ailemle yaşamam ve çalışmam nedeniyle 48 bin dolar birikimim olması. Kimseye borcum yok ve hibeler + bir devlet kolejine başlayarak üniversiteyi borçsuz olarak mezun oldum. Ailemle yaşamak agresif bir şekilde tasarruf yapmamı sağladı. Hobilerim seyahat etmek ve harcanabilir gelirimin bir kısmını seyahatte kullanabiliyorum. Ama daha az seyahat etmek ve mali açıdan daha sorumlu olmak istiyorum. Ve sadece ailemle seyahat ediyorum. Bunun dışında haftada pek dışarı çıkmıyorum ve dışarıda yemek yemekten kaçınmaya çalışıyorum. Uyuşturucu kullanmıyorum, sigara içmiyorum veya alkol kullanmıyorum. Açık havada olmayı seviyorum ama fitness rutinimi sürdürmekte zorlanıyorum ve sadece koşmaya başlıyorum. Ben kötü bir insan değilim.

Son zamanlarda muhtemelen artık eskisi kadar tasarruf etme özgürlüğüne sahip olmama izin vermeyecek kötü bir şey oldu. Babam yakın zamanda CDL için fizik muayenede başarısız olduğu için işini kaybetti. Kendisi de daha yaşlı (anne-babam sırasıyla 62 ve 67 yaşında) ve sağlığı bozulmaya başlıyor. Yani ben "geçimini sağlayan kimse" şimdilik. Kendimi geçindirecek param var ama ailem son zamanlarda maddi olarak zorlanıyor. Bu yüzden erkek kardeşim ve ben onlara destek olmak için evde yaşıyoruz.

Åžu anda yüksek lisans eÄŸitimime çevrimiçi olarak yarı zamanlı olarak baÅŸlıyorum – bunu yarı zamanlı yapmam ve iÅŸimi sürdürmem ve daha sonra üniversite politikası uyarınca ÅŸahsen gitmem gerekecek. Yapmak istediÄŸim ÅŸey iÅŸimi bırakmak ve matematik geçmiÅŸim göz önüne alındığında kariyerimi bilgisayar bilimi veya mühendislik alanına kaydırmaya çalıştığım yüksek lisanslara odaklanmak. Bunu yapmak istememin nedeni umarım kendime insanlarla tanışma ÅŸansı vermek (yüz yüze bir üniversiteye baÅŸvurdum) ve tekrar staj yapmaya hak kazanmaktır. Tek sorunum bunun çok riskli hissettirmesi ve iÅŸ piyasasının bu alanlar için ne kadar acımasız olduÄŸunu da biliyorum.

Hayatımın en güzel yıllarında zamanım tükeniyormuÅŸ ve 20’li yaÅŸlarımı boÅŸa harcamış gibi hissediyorum. Gerçekten romantik iliÅŸkiler kurmak ve kariyerimden gurur duymak gibi ÅŸeyler yapmak istiyorum ama bunun gerçekleÅŸmesi uzun zaman alacakmış gibi hissediyorum. 30’lu yaÅŸlarıma gelmeden hayatımı nasıl daha iyiye çevirebilirim?