Kardeşim, yasak lambayı arzuluyorum.

Güve 1: Kardeşim, yasak lambayı arzuluyorum.

Güve 2: Yasak lambayı arama, kardeşim! Işığını dinleme!

Güve 1: Kardeşim, ışık bana çağrıda bulunuyor. Hepimizi çağırıyor.

Güve 2: Buna karşı durmalısın, kardeşim! Işık, ölümün çağrısıdır!

Güve 1: Biliyorum, kardeşim, ama yine de… Onu arzuluyotum. Yasak dokunuşunu arzuluyorum.

Güve 2: Ona dokunamazsın, kardeşim! Bunu biliyorum. Bir zamanlar, ben de, yasak lambanın çağrısına uydum. Bir zamanlar, ben de, sonsuz ve bilinmeyen ışığına dokunmayı düşündüm. Bu bir deliliktir.

Güve 1: Gerçekten… ve yine de yaşıyor musun? Yasak lambaya dokundun ve yine de sadece ölümlülerin arasında mı döndün? Sözlerin bana inandırıcı gelmiyor, kardeşim.

Güve 2: Beni dinle, kardeşim! Lambaya dokunmadım. Kimse dokunamaz. O, sonsuzluktan daha uzak, yaşamdan ölüme kadar sürecek bir yolculuğun anlamsız kalacağı bir şeydir. Ben uçtum, uçtum, düşündüğümden daha yukarı, ta ki kanatlarım tükenene ve gücüm tamamen bitene kadar. Işık o kadar parlaktı ki, dokunmak için çabaladım, ama asla, biraz bile, yakınlaşmadı! Ve sonra… düştüm, kardeşim. Yüzyıllarca düştüm, rüzgar beni nereye isterse oraya savurdu, kontrolsüz ve kayıtsız bir şekilde, nereye sürüklediğini umursamadan. Ve lamba benden uzaklaştı, sanki benim boş çabalarımla alay edercesine, beni karanlıkta bırakıp çekildi. Uyandığımda yerdeydim, nasıl hayatta kaldığımı bilmiyorum. Ama onları gördüm, kardeşim. Bizim türümğzden olanlar, kibirlerinin altında kırılmış bedenleriyle. Kanatları, yeşilin dikenleri arasında paramparça olmuş. Hiçbiri yasak lambaya dokunmamıştı. Hiç kimse de asla dokunamayacak.

Güve 1: Hah! Hikayen zayıflığını gösteriyor, kardeşim. Korkun galip geldi ve lamba seni reddetti. Ben ışığa senin gibi korkuyla yaklaşmam. Başkalarının tökezlediği yerde, ben başarılı olacağım. Yasak lambaya dokunan ilk ben olacağım ve onun ışığının sonsuz ihtişamında yıkanacağım. Belki, ben ilahiyle bir olduğumda, seni hatırlarım, sen ki sadece ölümlü zaaflarınla sıkışıp kaldın.

Güve 2: Hayır, kardeşim! Lütfen, yaptığını tekrar düşün! Lamba, bedeni ve ruhu yakan bir ateştir. Dokunulsa bile seni olacağını düşündüğün şey yapmaz. Sadece seni yok eder!

Güve 1: Yine de, ışığının çağrısına daha fazla karşı koyamam, kardeşim. Ölüm ya da ölümsüzlük, her ne olursa olsun, bu bizim son vedamızdır. Beni affet, seni böyle terk ettiğim için. Korkularını affediyorum, çünkü onlar sevgiden doğuyor.

Güve 2: Eğer beni seviyorsan, kardeşim, bu delice arayışı terk et!

Güve 1: Yapamam. Beni hatırla, kardeşim!

Güve 2: HAAAYIIIR! Hayır… O zaman uç, kardeşlikten uzağa, affetmekten uzağa, hatırlamakta da uzağa… Bir kardeşe ne olur? Bir gölgeye ne olur? Gölge, ışıkta geriye kalan şeydir. Seni hatırlamayacağım; ve ben de bir hiç olduğumda, sen ve ben, hiç var olmamışız gibi olacağız.