İncel NEET hayatımdan nasıl çıkılır

32 yaşındayım. 3 yıl önce üniversiteden ayrıldım ve o zamandan beri gerçekten bir işim olmadı. O dönemde depresyona girdiğim ve tamamen pes ettiğim birkaç yüz kadar iş başvurusu yazdım… Sadece birkaç tanesinde hiçbir başarı elde edemedim, hatta McDonalds gibi yerlerden ya da güya herkesi işe alan depo ve teslimat işlerinden reddedildim.

Şimdilik engelli olarak sınıflandırılıyorum ve devlet yardımlarıyla geçiniyorum… ki bu elbette uzun vadeli bir çözüm değil ve beni çok çekici bir insan da yapmıyor…

Hiçbir zaman gerçekten hiç arkadaşım olmadı ya da kimseyle tanışıklık düzeyinin ötesine geçmedim. Şu anda çürümekten başka yapabileceğim pek bir şey yokmuş gibi geliyor… Birkaç terapiste gittim ve bana depresyon, TSSB, distimi ve sosyal fobi gibi birkaç şey teşhisi konuldu. Bir terapist bulmayı beklemek o kadar uzun sürüyor ki, onlarla bir kere konuşmak bile birkaç ay alıyor ve sonra sizi reddedebilirler. Sonra aslında terapiye gittiğimde, genellikle her 1-2 haftada bir 45 dakikalık bir seans oluyor, bu da… tamam sanırım, ama pek bir faydası olmuyor. Şu anda terapistim tatilde ve son 3 haftadır e-postalarıma cevap vermiyor ve konuşacak birinin olmaması beni rahatsız ediyor. Pek çok terapinin gerçek hayatta pek işe yaramadığını ya da sadece size yalan söylediklerini görüyorum. Örneğin son terapistim bana, kepek konusunda kendimi güvensiz hissettiğimi söylediğimde çoğu insanın kepek sahibi birinin farkına bile varmayacağını düzeltemeyeceğimi söyledi… gerçekte sosyal çevremdeki insanlar bana her zaman kepeğim olduğunu söylüyor. Az önce trende yanımdan geçen rastgele insanlar bile bunu fark etti ve hatta doğrudan bana işaret etti.

Çoğu insanla iletişim kurmakta zorlanıyorum. Genellikle hiçbir ortak noktamızın olmadığını ve konuşmanın inanılmaz derecede zorlayıcı olduğunu fark ediyorum. Çevrimiçi ortamda insanların %90’ı bir gün kadar konuştuktan sonra hayalet gibi görünüyor. Biriyle kimyam olsa ve ortam iyi olsa bile, sanki en fazla 1 hafta sonra konuşulacak her şeyi konuşmuşuz gibi geliyor, onlar giderek daha az yanıt vermeye başlıyorlar ve ben de öyle. Ayrıca, genellikle sohbetlere harcadığım çabanın karşılığını alamadığımı görüyorum. Mesela çok konuşkanım ve soru sormak ve ayrıntılı cevaplar vermek için elimden gelenin en iyisini yapıyorum ve böyle bir geri dönüş alamamak sinir bozucu. Ayrıca birine destek verdiğimde onun aslında bunu geri vermediğini sıklıkla fark ettim. Depresyondaki bir insanla konuşur gibi, onlarla konuşmak ve onları rahatlatmak için elimden gelenin en iyisini yaptım, ancak tekdüze olduğumda bana karşılığında hiçbir şey vermediler.

Açıkçası hiç kadın arkadaşım ya da gerçek tanıdığım olmadı. Kadınlarla tanışmaya gerçekten ilgim yok. Bir kız kardeşim var ama onunla gerçek bir ilişkim yok. Aslında ailemden kimseyle pek bir ilişkim yok çünkü ortak hiçbir noktamız yok. İyi insanlar ama evim ile ilgili bir sürü travma yaşadığım için orada kendimi pek rahat hissetmiyorum. Kesinlikle kadınlara yabancı hissediyorum ama aynı zamanda erkeklere de yabancı hissediyorum. Aslında spor ya da araba gibi pek erkeksi bir ilgim yok ve bir işim olmaması çoğu insanın gözünde seni anında kaybeden biri yapıyor çünkü iş konuşmaların ana konusu gibi. Müzik ya da güreş izlemek gibi gerçekten tutkulu olduğum bazı şeyler var ama bunlar arkadaş edinmek için pek iyi değil. Sanki çevrimiçi güreş fandomu inanılmaz derecede zehirli ve dedikodu odaklı ve ben bundan hoşlanmıyorum. Hobi gruplarında çoğu insanın, esas olarak hobilerini yapmak için orada oldukları için samimi bir mesafeyi koruduklarını görüyorum. Ve 30 yaşını aştığınızda sanki gemi yelken açmış gibi hissedersiniz. Çoğu insan şu anda evlerini inşa etmek ve ailelerini geçindirmekle meşgul. Aslında oyun ya da anime yapmıyorum, bu yüzden diğer yalnız insanlarla da iyi iletişim kuramıyorum.

Şu sıralar kendimi öldürmeyi çok düşünüyorum. Neredeyse her gün ve sürekli bir olumsuz düşünce seli oluyor. SSRI ilaçlarını (Zoloft) almaya başladım ama bana herhangi bir iyileşme sağlamadılar. Hala o depresif düşüncelere ve çılgın düzeyde kaygıya sahibiz. Ayrıca bana baş ağrısı, mide bulantısı gibi bazı kötü yan etkiler de verdi ve libidom sıfıra indi. Artık ne sertleşebiliyorum ne de orgazm olabiliyorum. Hala cinsel bir insanım ve mastürbasyon yapma ve seks yapma isteğim var. Okuduklarıma göre bu yan etki genellikle kroniktir, dolayısıyla gelecek hakkında pek de iyi hissetmemi sağlamıyor. Herhangi bir kadının aseksüel olmayan ama aynı zamanda iktidarsız bir erkekle çıkmak isteyeceğini hayal etmekte zorlanıyorum. Psikiyatristime bundan bahsettim ama o sadece omuz silkti. Bana bunların herhangi birinin olasılığından bahsetmedi, sadece ağız kuruluğu ve sindirim sorunlarım olabileceğini söyledi. Ayrıca bana bazı uyku ilaçları da verildi (korkunç bir uykum var), hiç yardımcı olmadı, sadece durumu daha da kötüleştirdi. Son kan testimin ‘sadece 2 yıl önce’ olması ve sağlıklı görünmem nedeniyle doktorum bana bir kan testi daha yapmayı reddetti. Bu tür şeyler tıbbi sisteme olan inancımı kaybetmeme neden oluyor.

Şu sıralar kendimi biraz ayakta tutmaya çalışıyorum. Sağlıklı besleniyorum, egzersiz yapıyorum. Kendime bakmakta çok zorlanıyorum. Nasıl çözeceğimi bulamadığım cilt sorunlarım var. 7-8 aydır kuaföre gitmiyorum çünkü a) nefret ediyorum ve b) hiç param yok. Kaşlarımı almak, tıraş olmak gibi bazı kişisel bakımlar yapmaya çalışıyorum ama bu çok zor ve kendimi asla düzgün görünemeyeceğimi hissediyorum. Biraz gönüllü olarak mahallemdeki çocukların ev ödevlerine yardım ediyorum. Bu çok güzel ve onların bir şeyi anlamalarına yardımcı olabildiğimde kendimi iyi hissediyorum ama haftada sadece birkaç saat yaptığım bu kadar basit bir işten sonra bile kendimi çok bitkin hissediyorum. Ayrıca ara sıra konserlerde falan yardım ediyorum ama bu beni inanılmaz derecede bitkin hissettiriyor ama oradaki insanlardan pek hoşlanmıyorum. Bazıları zaten bana sahte bir isim verdiler ve sanki benim aptal ya da utangaç falan olduğumu düşünüyor olmalılarmış gibi bana sürekli bu küçümseyici yarı şakaları yapıyorlar ve bu, en hafif tabirle kendimi gergin hissetmeme neden oluyor. İyi anlaştığım 1-2 erkek var ama onlar oldukça uzakta yaşıyorlar ve hiçbir şey yapmaya pek zamanları yok (zaten sordum).

Açıkçası şu anda kimseyle çıkamam, param yok ve içinde bulunduğum durumdayım. Bu çok acı veriyor çünkü gerçekten sevebileceğim ve tapabileceğim birine sahip olmak ve belki bir noktada bir aileye sahip olmak istiyorum. Sorunlarımın o kadar bunaltıcı ve çözülmesi zor olduğunu hissediyorum ki oraya asla ulaşamayacağım. Felç edici. Bu gidişle ya asgari ücretli bir iş bulacağım, ya evsiz kalacağım, ya da barınakta yaşayacağım… Kendime bir gelecek hayal etmekte zorlanıyorum. Daha fazlasını söyleyebilirdim ama bu noktada zaten oldukça uzun.

Okuduğunuz için teşekkürler.