hayatım boyunca “o başarılı insan” oldum, sonra işi bıraktım ve şimdi kendimi kaybolmuş hissediyorum

Ben aslen AB üyesi değilim ve prestijli bir bursla bir AB ülkesine taşındım. Buraya taşınmadan önce 5 yıl memleketimde çalıştım, sonra yüksek lisans için buraya taşındım ve sınıf birincisi olarak mezun oldum.

Yüksek lisans yaparken iki staj yaptım. İkinci görüşmeden sonra hızla iş buldum.

Geçen yıl bu şirkette çalışmaya başladım ve toplamda 1 yıldan fazla bir süre çalıştım. Bu bir şakaydı. Ekibim bu süre zarfında 15 kişiden 5 kişiye çıktı. 5 kişinin işini devraldım, her şey çok fazlaydı. Yarım yıl boyunca beni terfiye sürüklediler. Bütün bir ekip gitti ve bütün işi bana yüklediler. Acı çekiyordum. Kendimi kendim gibi hissetmiyordum. Müdürüm, İK ve CEO’nun hepsi palyaçoydu. Meslektaşları iyiydi ama çekilen acılarla öyle olmadı.

Sonunda, insanların çok daha az çabayla terfi ettirildiğini, terfimin hala sürüncemede kaldığını, işe alınmadığım bir işi hiçbir destek veya rehberlik olmadan yapmaya itildiğini gördükten sonra istifa ettim. Artık başka bir şeyim olmadan işten ayrılmam derler diye biliyorum ama bu durumda şirket beni 1 yıllığına çıkış maddesi olmayan bir sözleşme imzalamaya zorluyordu, bu yüzden sıkışıp kalacaktım.

Beni mutlu edecek bir iş bulabileceğimi düşünmekten vazgeçtim. Ve bunu gerçekten istiyorum. Ancak 2 aydır hiçbir sonuç alınamadı. Bazı röportajlarım oldu ama gerçekten ilgilendiğim hiçbir şey yok.

Bu beni tamamen sarstı. Amacımı ve anlamını kaybettim. Bütün günlerimi ya iş aramakla ya da iş bulamama endişesiyle geçiriyorum. Önceki işim ve şimdi işsizlik içimdeki en kötü şeyi tetikledi: Ailem tarafından sevilmemek, kabul edilmemek, sürekli eleştirilmek, özgüven eksikliğim var. Her gün vazgeçmemem gerektiğini düşünerek dönüyorum. Kaybettiğim iş artık iyi bir iş gibi geliyor bana. Bu stresle yaşamak zorunda kalmamak için onu geri istiyorum.

Daha da kötüsü, yaşadığım ülkenin dilini akıcı bir şekilde konuşamıyorum, dolayısıyla iş imkanlarım kısıtlı. Ama önceki işim ruhumu tüketiyordu. Orada çalışmaktan nefret ediyordum. Ama iş aramaktan daha da nefret ediyorum. Uykum kaçtı, fazla düşünmekten başım ağrıyor.

Sorun şu ki harika bir partnerim var. Birlikte yaşıyoruz ve en iyi ilişkiye sahibiz. Birikmiş param var. Gelecek ay 2 haftalığına Asya’ya seyahat edeceğim. Ama kendimi mutlu hissedemiyorum; kaybettiğim iş fikriyle beynim felç oldu.

Herhangi bir ilaca ihtiyacım olup olmadığını görmek için yarın doktora gideceğim. Benzer bir durum yaşadıysanız ve nasıl üstesinden geldiğinizi lütfen bana bildirin.