Gidecek bir yerim yok

22f, ailemin evinde yaşıyor. Herkes beni istiyor ve ben de kendimi dışarıda istiyorum. Kendi insanım olmak, iyi bir geliri ve kendi yeri olan istikrarlı bir işe sahip olmak ve mümkün olduğunca seyahat edebilmek istiyorum. Ama şimdiye kadar çabaladığım neredeyse her şeydeki tüm sürüş ve ilgiyi kaybettim.

1. yılımı iki kez tekrarladıktan sonra üniversiteden ayrıldım. İyi bir başlangıç ​​yaptım, ama çabucak odağı ve motivasyonunu kaybettim, bunun benim için doğru alan olmadığını ve artık kim olduğumu bilmediğim korkunç bir tükenmişlik yaşadığını düşünmeye başladım. (Geri okumak, kulağa çok dramatik geliyor, ama gerçekten kimsenin hissettiğimi hissetmesini istemem. Korkunç)

O zamandan beri bir yıl geçti ve bu süre zarfında ailemde bulundum, kendimi kurtarmaya ve buradan nereye gideceğimi anlamaya çalışıyorum. Biyoloji ve kimyadan mimari, sanat ve hatta kodlamaya kadar, bir noktada beni biraz ilgilendiren şeylere dayanan farklı alanlarda üniversite seçeneklerini araştırdım. Kolejde 4 yıl boyunca kendimi çalıştırmaları için hiçbiri hakkında neredeyse hiç ponyasyona sahip olmadığım ortaya çıktı.

Birkaç ay önce, nihayet bir dil kolejine (Çince) yerleÅŸtim, çünkü beni en çok ilgilendiren ÅŸey ve motivasyonla ilgili sorun yaşıyorum … bu iÅŸe yaramadı. Beni üniversiteye koyan akrabalarım ve babam, önceki üniversitemde zaten 2 yıl boÅŸa harcadığım için artık yatırım yapmaya deÄŸmeyeceÄŸime karar verdiler. Onları bile suçlayamam.

Yani, şimdi sadece sıkıştım. Üniversite için ödeme yapamıyorum ve iyi bir iş bulmak ve dışarı çıkmak için bir derecem ya da değerli bir bitim yok. Tükenmişlikten iyileşmiş gibi görünse de, içimdeki bir şey öldü. Sürüş, sadece oraya gitmek, seyahat etmek ve sevdiği ve daha fazlası için çabalamaya devam etmek isteyen bir iş olan bu kişi olmak için enerji ve motivasyon. İçimde derin bir yere gömüldü ve onu nasıl geri götüreceğime dair hiçbir fikrim yok.

Mesele ÅŸu ki, bu evi en kısa sürede terk etmem gerekiyor çünkü herkes için bir yük varım. Ailem (elbette yüzüme olmasa da) kardeÅŸlerimi zar zor besleyebildikleri zaman beni beslemekten üzülüyor ve kardeÅŸlerimden biri üzülüyor çünkü 19 yaşında ama kendi odasına sahip deÄŸil ve odamı alabilmemi istiyor. Bütün bunlar geçerli ve içinde bulunduÄŸum durumdan nefret ediyorum ve onları geçtiÄŸimden nefret ediyorum. Bana karşı bir kızgınlık olduÄŸunu fark ettim ki belirli zamanlarda ortaya çıkıyor ve ailem gibi korkunç ve yıkıcı …

Yapabileceğim tek şey, bir restoranda mevsimsel işler bulmak, konut sunan, ancak daha önce bu işleri yaptım ve yaşayan ruhu benden emiyorlar. Sonuncusu çok kötüydü (iş arkadaşlarımın çoğu, kişiliğimin tam tersi olan içmeye ve parti yapmaya katılmadığım için benden nefret etti) ve birbiri ardına tekrar eden aynı iş günleri beni her şeyin anlamsız olduğunu hissettiriyorlardı. İş arkadaşlarımı günlük olarak ve odamın hemen dışında benim hakkımda korkunç ve aşağılayıcı şeyler söyleyerek dinlemek zorunda kaldım. O zamanlar bilmiyordum, ama bence bu durum ve çevre beni bir tür travma ile bıraktı. Geri düşündüğümde, tekrar böyle yaşamak zorunda kalmadan tamamen kaybolmayı tercih ederim.

Ama başka ne yapabilirim? Hizmet endüstrisi dışında herhangi bir deneyim olmadan kendimi derece olmadan sıralamak için nasıl para kazanırım? Ne yapmaktan zevk alacağım hakkında düşünmeye çalıştım ve kurs seyahati aklıma gelirse ve her zaman çabaladığım şeydi: istediğim herhangi bir yere seyahat edebilmek, ilgimi ortaya koyan herhangi bir ülkede aylar veya yıllarca keşfetmek ve yaşamak. Bir uçak bileti için yeterli param bile olmadığı için şimdi gülünç buluyorum. Ve BT endüstrisinde serbest çalışma dışında bana izin verecek bir iş düşünemiyorum, çünkü gözlerim acıyor ve 2-3 saat boyunca koda baktıktan sonra korkunç bir yorgunluk yaşıyorum.

Hiçbir şey için tutkunuz olmadığında, hiçbir şey başlatma sürüşünüz olmadığında ne yaparsınız ve tek iş seçeneğiniz bu sürücü eksikliğinden kısmen sorumluluk veren kişidir?