Bu yaşıma geldim, Türkiye’de doğru düzgün mutlu olamadım.

Bu sadece bugünün meselesi değil; yaklaşık 25 yıllık bir yaşamın, yaşananların, birikenlerin ve kırgınlıkların sonucu.

Hayatım boyunca çalıştım. DJ oldum, barmen oldum, resepsiyonist oldum, animatör oldum, kameraman oldum. Marmaris’te, Fethiye’de çalıştım. Farklı şehirler, farklı insanlar, farklı milletler gördüm.

Şunu net söyleyebilirim: Onlar hayatta mutlu olmayı istiyor. Bizde ise kıskançlık, ego, gerginlik ve tahammülsüzlük çok yaygın.

Girdiğim birçok işte insan yerine konmadım. Mobbing gördüm, baskı gördüm, “şükret” denilerek susturuldum. Ekonomik zorluklar yüzünden üniversiteyi bırakmak zorunda kaldım.

Zamanla anladım ki mesele sadece para değil; bu ülkede umudun yavaş yavaş tükenmesi.

Sezon bitince İstanbul’a geldim. Günde 10 saat çalışıyorum, haftada 1 gün izin. Maaşın yarısı kiraya gidiyor. Metrobüste balık istifi gidip geliyorum.

Ama asıl yoran şey ekonomi değil; insanların gerginliği, mutsuzluğu ve her yere sinmiş negatiflik.

Bir kafeye oturuyorsun, depresif müzik. Plaja gidiyorsun, stres ve sigara. Yolda yürürken kimse gülmüyor. Herkes sanki patlamaya hazır.

Huzur bulabileceğin alanlar bile kalmadı.

Yıllardır bu ülkeden gitmek için para biriktiriyor, plan yapıyordum. Bu karar ani değil.

Şu an ya sıcak bir AB ülkesine iltica etmeyi ya da Güney Amerika’ya gitmeyi düşünüyorum. Arjantin başta olmak üzere Brezilya, Kosta Rika, Kolombiya…

Yurt dışında DJ olarak çalışmayı planlıyorum. İlk başlarda DJ ya da barmenlik yapabilirim; her yerde gece hayatı var. Sosyal medyadan da gelir elde ediyorum.

Ayrılma sebebim sadece ekonomik değil. Bu ülkeye ve bu millete olan inancımı kaybettim.

Elbette yurt dışında da sorun var ama burada hissettiğim bu sürekli stres ve umutsuzluk beni bitirdi.

Ben gitmeyi seçtim.

Siz hâlâ burada mutlu olabildiğinizi düşünüyor musunuz?