Aralık 3, 2025
Bu kadar ileri giderek engellerimin beni engelleyici hale getirdiÄŸini fark etmekten nefret ediyorum
Bunun doğru etiket olup olmadığından emin değilim ama havalandırmak istiyorum. Ben (31M) yakın zamanda Araştırma Görevlisi pozisyonu için yaptığım bir röportajı bitirdim ve kendimi büyük bir bomba gibi hissettim. Maskenin düşürülmesine devam etmek ve maskesiz bir AuDHD yetişkin olarak benim için neyin işe yaradığını öğrenmek istediğim için röportajdan sonra hiçbir şeyi değiştirmeyi planlamıyorum. RSD dışındaki röportajdan sonra neden gecikmiş hissettiğimi düşündükten sonra, bunun tüm hayatım boyunca böyle yetiştirilmiş olmamdan kaynaklandığından eminim. "başka çocuk" veya (babamın söylediği gibi) "herkes gibi senin de sorunların var ama bunu gizlemiyorsun" (başka bir deyişle bazı şeyleri baltalamak).
Åžimdi bu röportajları yapıyorum "normal" iÅŸlerde, cevaplarımı anında görüşmeyi yapan kiÅŸinin duymak istediÄŸi ÅŸeye göre uyarlamak yerine (ki bunu zaten yapamam), maskesiz kaldığım zaman açık sözlülüğüm ve dürüstlüğüm nedeniyle, engellerimin bir görüşme baÄŸlamında engelleyici olduÄŸunu fark ediyorum. Bana göre, eÄŸer takdir etmezlerse o iÅŸ için zaten uygun deÄŸilim demektir. Önceki gönderilerimden biri diÄŸer AuDHD’cilerin çalışıp çalışmadığını sorduktan sonra "normal" iÅŸ ve gördüm ki pek çoÄŸu bunu yapmıyor ve olanların da bir sürü kalacak yeri var. Åžimdi görüyorum ki engellilikler, geç teÅŸhis edilse de edilmese de, kiÅŸinin hayatının bir noktasında engelli olduklarını gösteriyor.
Son zamanlarda son derece kibar ve işini iyi yapan bir kullanıcıdan oldukça fazla yorum aldığımın farkındayım. "normal" Tam zamanlı bir iş ve insanlarla iyi anlaşıyorum ama onların kural değil istisna olduğunu görüyorum. Bununla birlikte, bana her zaman olağanüstü olduğum söylendi, ancak doktora derecesine sahip olduğumdan beri gerçekten artık değilim. ton dışarıdan yardım almak ve kesinti yapmak ton Derecelerimi bile bitirebilmek için akranlarımın yaptıklarıyla karşılaştırıldığında ders dışı çalışma konusunda daha fazla çaba harcadım (örneğin, yüksek lisans programımın ikinci yılında asistan olmak için bir ders almadım).
EngelliliÄŸimin benim için ne kadar engelleyici olduÄŸunu bilseydim, 20’li yaÅŸlarımın ortalarında yüksek lisans derecesi almak yerine, benim için daha uygun olan iÅŸlere geçebilmek için seçtiÄŸim yolu seçmez ve mesleki rehabilitasyona dahil olmazdım. Yakın zamanda kiÅŸisel olarak veri giriÅŸi pozisyonu için çıraklık eÄŸitimi alabileceÄŸimi umuyorum. Her iki durumda da, 20’li yaÅŸlarımın tamamını, o zamanlar bile asgari niteliklere sahip olduÄŸum için 20’li yaÅŸlarımın ortasında baÅŸvuracağım bir sürü iÅŸe baÅŸvurmak için azalan getirilerle doktora peÅŸinde koÅŸarak harcadığımdan nefret ediyorum.
Burada her konuda tavsiyeye açığım.
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
I want to start off by saying that I respect your need to vent. With that said, I’m also going to be clear about the fact that I’m going to offer you some pushback.
I’m the same age as you, and I’ve also pursued higher education. You’re clearly intelligent, thoughtful, well-spoken, and I’m sure, competent.
I understand these diagnoses are real and concrete for many people–I’m not challenging that in any way.
So you think the interview didn’t go well because of your honesty and directness? You don’t offer any other details or explanation of what happened–but based on this information alone–many people share those same traits with you who have no formal diagnosis. They’re just that: personality traits. And many of us struggle with how we come across in an interview context for a plethora of reasons. Because interviews are not designed to capture the full picture of who someone really is.
This is the most controversial part of what I’m going to say: if you associate your identity this much with the fact of being disabled, it’s really going to have a negative impact on your own self-perception. You’ve prematurely arrived at a conclusion about yourself before receiving any data about the reality you most fear. And if you don’t hear anything back, you’re still going to operate under the assumption that you know the reason why–when really, it could have been for many reasons that you ultimately weren’t selected.
I was diagnosed with some things way back when I was younger, and this may be my own personal preference–but I choose to rarely think about it or disclose it. It’s just not a huge part of the way I want to see myself anymore. It’s not because I don’t struggle, or that I think I’m better than anyone else, or more capable–for me it’s a reclamation of my identity and of the work I want to be acknowledged for. The narratives we tell ourselves about our lives are really important–do you think you are telling yourself a narrative right now that really serves you, as best as it can? If the answer is yes–then fine, I believe you. But I’m just suggesting you consider this.
And I wouldn’t try to deduce from other people what is the exception and what is the rule just from reading comments on reddit. There’s too much context and information missing to have an accurate picture of someone else’s life here. Using other people as a metric simply because they have the same diagnosis as you is basically filtering the entirety of who you are through one factor and then comparing other aspects of your life that might not even be fully related.