Beyzami cok seviyordum yalan oldu

Biliyor musun… Ben aslında birini çok sevdim.
Adı Beyza'ydı.
Kalbimi ona verdim desem abartmış olmam, çünkü ben ilk defa birine bu kadar inandım.
Bir gün bana mesaj attı… “Ailem telefondan konuşmamıza kızıyor” dedi.
Üzülmedim, çünkü hemen ardından “Parka gel” dedi.
Bizim parkımıza… Hani birlikte hayaller kurduğumuz, gülüştüğümüz o bank…
Gittim. Elimde ona özel aldığım küçük bir hediye vardı.
Belki çok pahalı değildi ama… Benim için her şeyden değerliydi çünkü onun içindi.
Ve üzerimde bana “çok yakışıyor” dediği kıyafetler…
Sırf onun gözünde güzel olayım diye.
Saat yedide oradaydım.Ve gece on ikiye kadar…
Üşüsem de bekledim.
Acıkmıştım belki ama açlık hissetmedim.
Çünkü gelirse, onu gördüğümde geçecekti her şey.
Ama gelmedi…
İnanır mısın, bunu iki hafta yaptım.
Her gün gittim. Her gün aynı umutla, aynı yer…
Bir kere bile “Boşuna” demedim. Çünkü ben öyle sevmiştim onu.
Boşuna olacak kadar ucuz değildi içimden geçenler.
Sonra bir gün…
Dayanamadım artık, sordum arkadaşına.
Mahallesini öğrendim.
İçimde bir parça umut kalmıştı hâlâ. Belki başı sıkışmıştır, belki bir nedeni vardır dedim.
Gittim. Kendi ellerimle yaktım içimdeki son inancı.
Çünkü orada…
Onu başka bir çocukla gördüm.
Ve ben tam orada öldüm işte.Ona “aşkım” diyordu…
Gülüyordu.
Benim gözümde cennet gibi bakan gözleri, başka birine bakıyordu şimdi.
Elimdeki hediye…
Sanki kalbim gibiydi
Yavaşça yere düştü
Sanki düşerken içimde ne varsa dağıldı.
Ağlamamak için tuttum kendimi. Ama gözlerimin ihanetini engelleyemedim.
İçimden bir ses sus dedi Ama yüreğim haykırıyordu:
Onun için aylarca bir tebessüm uğruna yaşadım ben.
Ama o başkasına gülümsedi gözümün önünde.
O çocuk benden ne fazla?
Ben daha mı az sevmiştim?
Ben ondan eksik miydim, yoksa fazla mı gerçek?
O gece eve dönerken sadece adımlarımı değil, umutlarımı da sürükledim arkamdan.
Ve o günden sonra bir daha eskisi gibi bakamadım kimseye.
Çünkü o parkta beklerken ben,
O başkasının olmuştu çoktan.
Ben hâlâ onun olur sandım
Ama öğrendim işte
Bazen çok sevmek, birini sonsuza dek kaybetmenin en sessiz yoludur.
Ve bazen
İnsan en çok, Ben buradayım demediği için cezalandırılır.
Ben oradaydım
Ama o başka bir yere gitmişti bile
Hem de hiç dönmemek üzere.