Benim için hiçbir şeyim yok 26m

Bu ayın sonunda 27 olacağım ve hayatım daha gençken olmasını beklediğim şey değil.

Ben tipik 20 geç bir y/o ile karşılaştırıldığında hayatın neredeyse her alanında bir hayal kırıklığıyım. En büyük gözlem, hala ailemle birlikte yaşadığım ve kendinize bir yer olabileceğiniz olağan anlamda değil, hayır, küçük kardeşimle çocukluk odamdayım. Sert bir agorafobiden muzdaripim, bu yüzden kendimi iş dışında çok şey yapmam için getiremem. Örneğin kendim için bakkal bile yapamıyorum.

Benim işim, bir lise öğrencisinin neredeyse 30 yaşında bir yetişkin değil, yaz tatilinde olmasını beklediğiniz bir iş. Bu iş beni mümkün olan en düşük saatte tutuyor ve sağlık sigortası eksikliğimin sağır kulaklara düştüğü göz önüne alındığında daha fazlası için memnuniyetim bile. Cebinden terapi için ödeme yapıyorum ve reçetelerim için doktorumu göremiyorum.

Kendileri için harika yapan birkaç arkadaşım vardı! Onlara travma atamamıştım, bu yüzden sonunda kendilerini uzaklaştırdılar. Kimse yaygın bir üzücü özet olan biriyle sulanmak istemez.

Her şey çok fazla enerji içeriyor gibi geliyor ve sürekli olarak duman üzerinde koştuğumu, çöküşümü beklediğimi hissediyorum. Örneğin bugün saat 15’te uyandım, şimdi 17:15 ve son derece yorgunum. Başka bir gün “daha iyi oluyor” boşa harcanıyor. Yatağım mezarım oldu.