Ben hiçbir hayatı, hiçbir motivasyonu olmayan bir zavallıyım
(19) Sidney, Avustralya’da yaşıyorum ve gelişmek için hiçbir motivasyonum yok Arkadaşım yok destek sistemim yok eğer hayatımı bir köpeğe benzetiyorsam en azından işlevsel ve motivasyonları var. Hiç uyumuyorum bu delilik Geceleri dinlenemiyorum ve gözlerimi kapatamıyorum Her zaman telefonumdayım ama onunla yararlı hiçbir şey yapmıyorum, sürekli sürekli kaydırılıyor ve sadece sosyal medyada mümkün olduğunca fazla bilgi tüketmek için. En nefret ettiğim şey gün ışığında dışarıda olmak çünkü herkesin beni yargıladığını ve bana bağırılmak üzere olduğunu hissediyorum, bu yüzden insanların bana bakıp kimsenin umursamadığını bilmeme rağmen neden her zaman yalnız olduğumu düşünme korkusuyla hiçbir yere gitmiyorum. Sanki beynim donmuş ve gelişme isteğim yokmuş gibi felç olduğumu hissediyorum.
Etiketler:
Benzer İçerikler
42 yaşında kurumsal tükenmişlik ve bundan sonra ne yapı...
Ben 42 yaşında ve bundan sonra ne yapacağımı bilemeyen kurumsal bir tükenmişliğim var. Yaşlanan son ebeveynimin yaşadığı HCOL bölgesinde iş analisti olarak çalışıyorum, bu yüzden t...
İyi bir tavsiye arıyorum, ne yapacağımı bilmiyorum
27 yaşındayım ve grafik tasarımcı olarak çalışıyorum. Geçen Şubat ayında çalışmaya başladım ve açıkçası bu işi aldığımda çok minnettar oldum. Daha iyi bir işveren ve daha iy...
23 & İyi Tavsiyeler Arıyorum
Ben (23M) hayatımda nasıl ilerleyeceğime dair bazı sağlam tavsiyelere ve bakış açılarına ihtiyacım var. Şu anda ailemle birlikte (kirasız) evde yaşıyorum ve önlisansımı bitiriyorum,...
Gerçekten çalışamıyorum ama aynı zamanda sakatlık da ...
Yani temelde, benim (24E) birkaç engelim var (otizm, DEHB, diskalkuli), A) herhangi bir iş bulmayı bile gerçekten zorlaştırıyor, çünkü bunlar kolaylıkla saklanabileceğim ve hakkında yalan...
Okulu ve üniversiteyi bitirme konusunda ne yapacağımdan g...
Ailem çok kontrolcü. Beni bu sıkı özel okula gönderiyorlar ve beni yalnızca eyaletteki Katolik kolejlerine başvurmaya zorluyorlar. Onlarla daha fazla yaşamak ya da Katolik kolejine gitmek ist...
2026'da Yeniden 20'li Yaşlarda Olsanız Hangi Kar...
Bugün 20'li yaşlarınızda yapay zeka devrimi ve modern endüstriler hakkında bildiklerinizi bilerek yeniden başlıyor olsaydınız, en büyük finansal başarı ve ölçeklenebilirlik için hangi...
Bir kariyer için yaratılmadım
25M, geçen sene üniversiteden ayrıldı. Bilgisayar bilgi sistemlerinde uzmanlaşıyordum ama hiçbiri ilgimi çekmedi ve kendimi o düzeyde bir iş yaparken görmüyorum. Kablolarımda ve çoğu ...
Psikoloji alanında uzmanlaştığıma pişmanım; Hayatıml...
Başlıktan da anlaşılacağı gibi, psikoloji alanında uzmanlaştığıma pişmanım. 2018'den beri psikoloji alanında lisans diplomam var ve bunun bana sonu olmayan işler vermekten başka hiçbi...
24 yaşında hayata yeniden başlıyorum, ne yapmak istediğ...
Ben Toronto, Kanada'da yaşayan 24 yaşında bir adamım. Bir HVAC şirketinde birinci sınıf çırağıyım ve burada 6 ay geçirdikten sonra bunun benim için doğru kariyer olduğunu düşünmüyo...
26 ay, CS mezunu, 15 aydır işsiz ve ölmek istiyor
Tamam, yarı zamanlı perakende satışta çalışıyorum bu yüzden başlık tamamen doğru değil. Ancak bu işin bir genç için olması da olabilir. CS derecem var ve bunca zamandır işe başlam...

I feel you. I’ve been there. 16-22 was like that for me, with only some breaks during that time.
Things that helped me break patterns (over like 6 years) which allowed new things into my life, in no particular order of importance or suggestion:
A social job where I was lucky enough to meet some friendly people
Light psychedelic use
Solo travel at hostels
Moving out and living with a roommate I liked who was more sociable
Basic grooming which allowed me to date someone
Quitting video games and other activities which keep me indoors/disconnected
Nothing is fixed really I’m still pretty antisocial but I’m not fearful of people or convinced they’re hateful like I once was. I can’t make friends on command but I can at least be in public and work a job or go to school or hold a conversation without driving myself crazy.
Honestly if I were you I’d consider throwing my phone away. Or more realistically maybe just selling it and getting a dumbphone and starting to read books instead for entertainment. Do it in parks maybe. Or by the water front. You don’t need to talk to people or pay attention to them but it might help just to practice being outside more. Or if you need to go more slowly, podcasts/music in that setting so you can block the world out more. Then go to books so you can hear the world while you are also in your own. Then some day set the books down and just sit there and notice things.
Sigh. Stop. It’s really that simple. There’s no escape from your current predicament that doesn’t involve fundamental change. Oh, and substantial work. That’s just how it is. The earlier you start… the easier it’ll be. That’s it. That’s all. There’s nothing else.