Bakkallar ve pişmanliklar (uzun bi hikaye)

Evimizin yanında minik bir bakkal var yillardir. Artık super marketler her yerde oldugu icin bakkal kültürümuz yok olmaya yüz tutmustur.

Günlerden bir gün sabah, annemin "Kalksana ekmek al hayvan gibi yatıyorsun" deyip kafamin dibinde elektrikli süpürgeyi çalıştırarak uyandırmasıyla kalkmıştım. Gece camı açtığım icin boynum fena tutulmustu. Sessizce kalktim ve yarım yamalak yuruyusumle "Para ver de aliyim" dedim. Annem de masanin ustunu işaret ederek oraya koyduğu 100 lirayi işaret etti. Elli lirayi aldim, dış kapiyi actim ve asansöre binerek zemin kata indim.

Dışarı ciktim. yuzume carpan sabah gunesi ve serin rüzgar, bana nostaljik gelmisti. Okuz gibi buyuk numara alınmış ve her iste kullanilan, tozlu terliklerimle yürümeye basladim. Bakkala varmıştım. Bakkal kapısıni açtığımda icerideki gazete, sigara, toz ve ter kokusu burnuma gelmisti. Klasik bakkal kokusu. Ve iceride 20 yildir bakkalimiz olan Hikmet amca "hoşgeldin" dedi.

Hosbulduk kolay gelsin diyerek ekmek dolabina, elimdeki 100 tl ile yöneldim. Fakat, sabah gelmiş ekmek yoktu. Bayat 3 tane ekmek oylece dolabın içerisinde halsizce yatıyorlardı. Bu durumda bir an duraksadim. Taze ekmek yoktu, bayat ekmek de almak istememistim. Neyse diyerek cikmak üzereyken Hikmet amca " Ne oldu, ekmek almayacak misin? İstersen bekle. Gelecek, bu yarım saat sonra taze ekmek gelir" demisti. Fakat o an icimden cikmak geçiyordu. Ultra klimali süper markette taze ekmek dururken burada durmak istememistim. "Sorun değil hikmet amca, yarin aliriz" demistim. Kapidan cikarken, bakkal kapısındaki camdan hikmet amacının "Dur, gitme" der gibi elini kaldırdığını, ama bir şey diyemedigini saniyeler içinde görmüştüm.

O gun super marketten ekmek aldım. Kahvaltı yaptık falan filan. Ama elimdeki yüz TL'yi gören ve ekmegi beklemedigime sahit olan hikmet amca için hala icimde bir pismanlik vardir. Zaten o da bakkalı kapatti. Artık onu nadiren mahalle kıraathanesinde görüyorum. Ancak, ikimiz de birbirimize bakamiyoruz. Bu da böyle bir animdir.