ABD’ye döndüğümden beri umutsuz hissediyorum.

27M.

Birkaç hafta önce, mezuniyet sonrası Avustralya ve GüneydoÄŸu Asya’yı kapsayan bir yıllık sırt çantalı gezimin ardından Amerika BirleÅŸik Devletleri’ne döndüm. Avustralya’ya Tatilde Çalışma Vizesiyle gittim [It's a temporary permit for young adults (Ages 18-30/35) from eligible countries to live, travel, and work in another participating country helping fund their trip and experience a new culture without needing advance job sponsorship]ABD’nin ÅŸu anda içinde bulunduÄŸu durumdan korkmak ufukta görünüyordu (Ve ABD’deki yaÅŸamın belirli yönlerinden bıkmak). 2. yıl boyunca 88 günlük kırsal/bölgesel çalışma gereksinimimi karşılayamadığım için, ne yazık ki ABD’ye dönüp Profesyonel bir kariyere baÅŸlamaya çalışmaktan baÅŸka çarem kalmadı. Ve keder hissettiÄŸimi söylemek yetersiz kalır.

Sandy Hook sonrası ABD’de kitlesel silahlı saldırıların yaygınlaÅŸmasıyla birlikte, toplum içinde güvende olma algım kırıldığı için mecbur kalmadıkça evimden asla ayrılmayan bir münzevi oldum. Ben doÄŸmadan önce meydana gelen tek bir toplu silahlı saldırının ardından Avustralya harekete geçti. Muhafazakar bir hükümet altında, silah yasalarını önemli ölçüde elden geçirdiler ve vatandaÅŸların sahip olması uygun görülmeyen silahları topladılar. Ve o zamandan bu yana toplu silahlı saldırılar norm olmaktan çıkıp korkunç bir istisna haline geldi. Avustralya’dayken bunun tüm avantajlarından yararlandım, dışarı çıkıp hayatı evde 10 yıldan fazla bir süredir yaÅŸadığımdan daha fazla yaÅŸadım ve sonunda bunu yaparken kendimi güvende hissettim. Ama ÅŸimdi yeniden keÅŸiÅŸ olmaya baÅŸladım çünkü silahlı ÅŸiddetle mücadele artık her iki büyük partimin de gündeminde bile deÄŸil. Bu yüzden hayatımın geri kalanını bu gerçeklikle yaÅŸamaktan vazgeçtim. ABD’den tekrar ayrılma ÅŸansı elde edene kadar (eÄŸer bu gerçekleÅŸirse), silahlı ÅŸiddet her zaman endiÅŸelenmem gereken bir ÅŸey olacak.

Bu yılın baÅŸlarında yapılan genel seçimler sırasında Avustralya’da olacak kadar ÅŸanslıydım ve Anthony Albanese’nin Trump benzeri bir muhalefet lideri Peter Dutton’a karşı kazandığı zaferden gurur mu duysam yoksa üzülsem mi bilemedim. Avustralya oy verme sistemini inceledim ve bu beni Amerikalı olmaktan utandırdı. Zorunlu oylama, tercihli oylama, bağımsız bir seçim komisyonu ve kamusal kampanya finansmanı; bunlar küçük ÅŸeyler deÄŸil. Bunlar adil ve iÅŸleyen bir demokrasinin temelidir ve Avustralyalıların hafife almaması gereken bir ÅŸeydir. Bu arada ABD’de para her ÅŸeyi çarpıtıyor. Gerrymandering çok yaygın. Milyarderler ve ÅŸirketler politikayı vatandaÅŸlardan daha fazla ÅŸekillendiriyor. Sesimizi bastırmak için oy verme iÅŸlemi kasıtlı olarak zorlaÅŸtırılıyor. ÖrneÄŸin, memleketim Florida, yakın zamanda işçilerin sıcakta sıraya giren seçmenlere su ÅŸiÅŸeleri dağıtmasını yasakladı ve bu da oldukça rahatsız edici bir oy verme deneyimine yol açtı. Avustralya’nın sistemi kusursuz deÄŸil ama dayanıklıdır çünkü Amerika’nın aksine, en başından beri adil olacak ÅŸekilde tasarlanmıştır. Tekrar ediyorum, büyük partilerden hiçbiri Trump benzeri bir figürün yeniden seçilmesini engellemek için siyaset ve oy verme sisteminde reform yapmakla ilgilenmiyorken, Amerika’nın geleceÄŸi ve dünya sahnesindeki itibarı konusunda iyimser olmak benim için zor.

Ayrıca Avustralyalıların sahip olduÄŸu birinci sınıf işçi haklarını da biliyordum (Yasal olarak zorunlu ücretli izin, hastalık izni, ebeveyn izni ve uzun hizmet izni), bu da benim için ülkeye göç etmeyi denemek için baÅŸka bir çekicilikti. Ancak burada kalamadığım ve herhangi bir izin alma yetkisi olmayan bir ülkeye geri dönmek zorunda kaldığım ve çoÄŸu eyaletin çalışma hakkı olan eyaletler olması nedeniyle işçi sendikaları kurmayı ve sürdürmeyi zorlaÅŸtırdığı için, hayatımın geri kalanının nasıl olacağına dair bir korku duygusuna sahibim: 40-50 yıl sonra emekli olana ve 5-10 yıl sonra ölene kadar aralıksız çalışacağım. Bu arada, Avustralya’daki işçiler, uzun süredir sahip oldukları işçi hakları sayesinde iÅŸ/yaÅŸam dengesini (Hobiler, arkadaÅŸlarla/aileyle vakit geçirme, seyahat vb.) kolaylaÅŸtırabiliyorlar ki bu, ABD’de mümkün olmayan bir ÅŸeydir.

Ä°leriye doÄŸru bir yol bulmaya çalışıyorum ama çoÄŸu gün özlediklerimin ağırlığı altında kaybolmamaya çalışıyormuÅŸum gibi geliyor. Avustralya’da çekilmiÅŸ eski fotoÄŸraflarıma göz atıyorum ve o derin, içi boÅŸ özlemi hissediyorum. Sadece yer için deÄŸil, orada var olan versiyonum için de. KeÅŸke eve dönüş bu kadar kayıp gibi gelmeseydi.