38 yaşında kendinizi kaybolmuş ve yalnız hissediyorsunuz. Bunu anlayabilen var mı?

38 yaşındayım/erkek. Hayatım boyunca tutkum olan grafik tasarım alanında üçüncü lisans eğitimi almaya karar verdiğimde ailemin yanına geri döndüm. O zamandan beri onlarla birlikte kaldım. Ondan önce hem kolej hem de üniversite okudum ve işletme/finans ile ilgili bölümlerden mezun oldum. Uzun yıllar kurumsal dünyada çalıştım ve iş ararken bu benim için bir nevi varsayılan haline geldi. Şans eseri hiçbir zaman daha yeni ve daha iyi rollere doğru ilerlemekte zorlanmadım ama gittiğim her yerde, her zaman bir boşluk vardı ve hiçbir zaman oraya ait olduğumu, sanki başka bir şey yapmam gerekiyormuş gibi hissetmedim. Bu yüzden daha tatmin edici bir yol bulma umuduyla kariyer yollarını değiştirmeye karar verdim.

Tasarım programından mezun olduğumda, oldukça hızlı bir şekilde bir diş araştırma şirketinde iş buldum. Ama bırakmadan önce iki ay bile dayanamadım. İş yükü çok yoğundu ve talepler çok fazlaydı. Az maaş alıyordum, sürekli fazla mesai yapıyordum ve bunun karşılığını alamıyordum. Destek de neredeyse yok denecek kadar azdı ve çoğu zaman sanki tek başımaymışım gibiydi. Daha sonra benzer bir kapasitede bir üniversitede işe girdim. Zaman zaman izole edici olsa da (ki çoğu işim böyleydi) çoğunlukla orada çalışmayı sevdim ve sağlam maaş ve yan haklar getirdi, bu da kalmamın en büyük nedeni. Bu arada hiçbir zaman ciddiye almadığım başka işlerin peşinde koşuyordum.

Bu üniversitedeki iÅŸimde Noel tatilinden hemen önce menajerimle görüşmem istendi. Terfi ya da zam alacağımı sanıyordum. Yönetici ve Ä°K yöneticisiyle birlikte bir toplantı odasında olmak sona eriyor. “Performans” nedeniyle iÅŸten çıkarıldığım söylendi" Haftalık 1’e 1 toplantılarımızda hiçbir zaman performans sorunu dile getirilmemesine raÄŸmen nedenler. Benim de hiç tatil günü izin almadığımı ve sonunda tatil rezervasyonu yaptığımda tatilden hemen önce gitmeme izin vermeye karar verdiÄŸini unutmayın. Beni bir süre uyuÅŸuk ve acı bırakan soÄŸuk bir ateÅŸti. Birkaç yıl önce olmasına raÄŸmen bu deneyim hala zaman zaman aklıma geliyor. Bu iÅŸ baÅŸkası için çalışmaya olan ilgimi kaybetmeme neden oldu.

İşimi kaybettiğimden beri işgücüne girmedim ve bunun yerine girişimcilik çabalarımı tüm gücümle sürdürmeye başladım. Mali açıdan konuşmadan önceki halimin yakınında bile değilim ve önümüzdeki yolu düşünmek korkutucu olsa da kendimi daha özgür hissediyorum. Ancak finansal kısım cesaret kırıcı oluyor çünkü çoğu gün daha fazla saat harcıyorum, işleri yoluna koymak için her şapkayı takıyorum ve istediğim sonuçları görememek kendimi başarısız gibi hissetmeme neden oluyor. İşgücüne geri dönme düşüncesi bile kendimi başarısızlığa uğratmış gibi hissetmeme neden oluyor, her ne kadar aklımda bunun doğru olmadığını ve yapmanız gerekeni yapmanız gerektiğini bilsem de.

Ancak son zamanlarda motivasyonum tamamen düşmüş gibi. Kardeşimin karısı vefat ettiği için ailem bu kadar çok şey üstleniyor ve üçü sürekli bakım ve ilgi gerektiren beş çocuğun bakımına yardım ediyoruz. Başka bir uğraşım için sosyal medya hesabı yönetmeye çalışıyorum ve ara sıra paylaştığım hikayeler dışında iki aydır sessiz kalıyorum. Yıllar önce çıkacağını ilan ettiğim, hâlâ bitiremediğim bir kitabım var ve bundan utanıyorum.

Benim de artık hiç arkadaşım yok, bunun esas nedeni zihinsel ya da duygusal olarak tüketen, artık uyumlu olmayan ya da güvenimi kaybeden insanlarla baÄŸlarımı kesme kararım. Ben de kendi isteÄŸimle bekarım ve biriyle birlikte olma arzumu kaybettim. Bazen baÅŸa çıkılamayacak kadar fazla olsa ve her zaman anlaÅŸamasak da, “ihtiyacım olan tek ÅŸey aile” zihniyetine dönüştüm. Hem aÄŸabeyim hem de kız kardeÅŸim hayatımda oldukça yok ve bu devam eden bir ÅŸey. Her zaman ailemin saÄŸlığını düşünüyor ve endiÅŸeleniyorum ve elimden geldiÄŸince onlarla birlikte kalıp onlarla ilgilenme konusunda derin bir zorunluluk duygusu hissediyorum. Ancak bazen bu karar beni baÅŸka ÅŸeyler yapmaktan alıkoyuyor gibi görünüyor ve bu düşünceye sahip olduÄŸum için bile kendimi suçlu hissediyorum. Ayrıca ben iliÅŸkilerinde derinlik arayan biriyim ve önemsediÄŸimde derinden önemsiyorum, çoÄŸu zaman bir hataya varıyorum. Bugünlerde çoÄŸu insanın bunu istemediÄŸini, hatta takdir etmediÄŸini görüyorum. BaÄŸlantı kurmaya can attığım ama sürekli hayal kırıklığına uÄŸradıktan sonra tekrar deneyecek enerjimin olmadığı bu garip yerdeyim.

Bilmeye değer biri olmak için dünyada var olma şeklimi ayarlamak gibi bazı şeyler yapacağım günler oluyor ve sonra her şeyi bırakıp kendimi kendi dünyama yeniden sardığım günler oluyor. Hayattan vazgeçtim demek istemiyorum çünkü vermedim ama kesinlikle kendimi kaybolmuş hissediyorum ve amacımı bulmakta zorlanıyorum. Basit görevleri yerine getirmek benden çok şey alıyor ve bu hiç bana göre değil. Sanırım toksik alışkanlığım, yapmam gerekenden daha fazlasını alıyor. Bu her zaman böyleydi ve baskı altında daha iyi performans gösterme eğilimindeyim ama bazen sınırlarımı bilmiyorum ve tükenmeye eğilimliyim. Yapı konusunda daha iyiyim ama kendimi motive edemiyorum ve bunun büyük ölçüde geleneksel bir işte veya okulda olduğu gibi teslim tarihlerinin olmamasından kaynaklandığını düşünüyorum. Ve kendi son teslim tarihlerime uymakta zorlanıyorum. Bu benimki gibi "Açık" düğmesi kapalı.

Bunları paylaşarak ne aradığımdan gerçekten emin değilim ve sempati peşinde değilim ama bunu sistemimden çıkarmam gerekiyordu.