35 ve kaybolmuÅŸ hissediyorum

35 yaşındayım ve kendimi tamamen kaybolmuÅŸ hissediyorum. Son 10 yıldır yazılım mühendisiyim ve bunun her dakikasından nefret ettim. Oldukça iyi para kazanıyorum, bu da kendimi nankör hissetmeme ve ÅŸikayet etmeye hakkım yokmuÅŸ gibi hissetmeme neden oluyor ama çalışmaya dayanamıyorum. Hiçbir zaman yazılım mühendisi olmayı planlamadım. Ãœniversitede yazılım mühendislerinin ne yaptığını bile bilmiyordum. Ãœniversitedeki bilgisayar bilimi derslerini sevdim ve olayların akışına uydum. Ancak çok geçmeden yazılım mühendisliÄŸi uygulamalarının bilgisayar bilimleri dersleri teorisinden çok farklı olduÄŸunu keÅŸfettim; baÅŸlangıçta hoÅŸuma giden de buydu. Her zaman bir yazar ya da bir çeÅŸit sanatçı olmak istemiÅŸtim. Ancak ailem sanatı son derece önemsemiyor ve eleÅŸtiriyor ve sanatçıları hak sahibi, tembel, zengin çocuklar olarak görüyor. Neredeyse yaptığım her iÅŸten kovuldum. Düşük performans nedeniyle iÅŸten çıkarılmadan önce genellikle her birinde yaklaşık bir yıl dayanırım. Günlerce, hatta bazen haftalarca çalışmaktan kaçınıyorum çünkü nedeni ne olursa olsun bilgisayarın başına oturup tutarlı bir ÅŸekilde kodlamaya odaklanamıyorum. Tembel deÄŸilim – yani olabilirim ama aynı zamanda ilgilenebileceÄŸim bir ÅŸey olduÄŸunda son derece çalışkan da olabilirim. Ancak yazılımı o kadar sıkıcı ve sinir bozucu buluyorum ki, herhangi bir ÅŸeyi yapabilmek için kendi kendimi tedavi etmem gerekiyor. Muhtemelen tahmin edebileceÄŸiniz gibi oldukça korkunç bir DEHB’m var ve ÅŸef olmak gibi daha ilgi çekici bir ÅŸey yapmayı hayal ediyorum, ancak buna nasıl baÅŸlayacağımı bilmiyorum ve asla geçimimi saÄŸlayacak kadar para kazanamayacağımdan endiÅŸeleniyorum. Gerçekten birlikte olmak istemediÄŸim biriyle zehirli ve biraz da istismarcı bir iliÅŸki içindeyim. Birçok kez iÅŸleri bitirmeyi denedim ama her ne sebeple olursa olsun devam edemedim. Her ÅŸeyi kesin bir ÅŸekilde bitirmekten kaçınmaya devam edeceÄŸimden, iliÅŸkiyle birlikte sürüklenip gideceÄŸimden ve sonunda toksik, sevgisiz bir evliliÄŸe ve bir çocukla sıkışıp kalacağımdan korkuyorum. Son zamanlarda yazılarıma daha fazla odaklanmaya çalışıyorum ve cesaret verici bir ilerleme ile iyi gidiyor, ancak tüm yayın süreciyle ilgili kendimi çok kaybolmuÅŸ ve cesaretim kırılmış hissediyorum. KeÅŸke bu süreçte bana yardımcı olacak bir akıl hocam olsaydı. Ben de son zamanlarda resim yapmaya baÅŸladım ve bunu seviyorum. Hayalim maddi özgürlüğe sahip olmak ya da sanat dünyasında kendi resim atölyemi kurabilecek, tüm zamanımı resim yaparak ve yazarak geçirebileceÄŸim bir yer edinebilmekti. Ama bu hayalin sadece bir fantezi olduÄŸundan ve oraya ulaÅŸacak paraya ya da baÅŸarıya asla sahip olamayacağımdan endiÅŸeleniyorum. Ölmeyi istemekle ilgili düşüncelerim giderek artıyor. Kendime zarar vereceÄŸimi sanmıyorum; bu, aktif olarak yapmak isteyeceÄŸim bir ÅŸey deÄŸil, daha ziyade ölmeyi tercih edeceÄŸime veya uykumda ölmeyi umursamayacağıma dair pasif bir arzu. Buraya kadar geldiyseniz okuduÄŸunuz için teÅŸekkürler.