33 yaşında ne yapacağımı bilmiyorum; artık yaşamak istemiyorum. Lütfen yardım edin.

İşte hikayem şöyle.. .Ben bu yıl Tip 1 bipolar teşhisi konan ve bu yıl tüm hayatımı neredeyse mahveden büyük bir manik dönem geçiren 33 yaşında bir erkeğim. ilişkiler, mali durum, kariyer, güven. Şu anda ağır bir depresyondayım ve öğleden önce yataktan çıkmakta zorlanıyorum ve bütün gün neredeyse hiçbir şey yapmıyorum (işsiz). Her zaman kaygı ve sahtekarlık sendromundan muzdarip olmama rağmen, danışmanlık ve finans alanlarında çalışarak kariyerimde yüksek başarı elde ettim. Hayatımda hiçbir şeyin olmadığı bu noktaya gelmek için bilinçaltımda kendimi yok ettiğimden oldukça eminim.

Her zaman büyük bir yetersizlik ve deÄŸersizlik korkusu yaÅŸadım.. yeni zorluklarla yüzleÅŸmekten saklanmak gibi. BaÅŸarılı olabileceÄŸim arenalarda beni koruyan devasa bir egom vardı ama sanki hayallerim yıkılmış gibi geliyor… o kadar ki artık ne istediÄŸimi bile bilmiyorum.

Son 6 ayda gerçekten çok şişmanladım, spor salonuna gitmeyi hiç beceremiyorum ve enerjim/motivasyonum yok. Psikiyatristlere, psikologlara, somatik terapistlere gittim ama hiçbir şey işe yaramıyor gibi görünüyor.
Her sabah uyandığımda gerçek anlamda cehennem gibi hissediyorum. Eski sevgilimle birlikte olma, geçmiş kariyerimde olma, kendimi başarılı akranlarımla karşılaştırma, instagramda gezinme vb. acı veren düşüncelerden kaçamıyorum.

Bunu kendime yaptığımı biliyorum ama bir türlü kıramıyorum. Kendimi kelimenin tam anlamıyla küçük bir çocuk gibi çaresiz ve umutsuz hissediyorum ve sonra bu şekilde hissetmekten daha da utanıyorum. Sanki evi temizlemek ve yeni DIY projeleri denemek gibi temel şeylerle boğuşuyorum çünkü yetenekli olmadığımı hissediyorum, bu da beni daha da utandırıyor. Hayatımda çok fazla şeyin kısıtlandığını hissediyorum.

Ve şimdi harika ve anlayışlı bir kız görüyorum ama dürüst olmak gerekirse ondan fiziksel olarak bile etkilenmiyorum ve kendimi masaj salonlarına giderken ve sokaktaki diğer kadınlara şehvetli davranırken buluyorum. Ama çok korkağım ve yalnız kalmaktan korktuğum için onunla kalıyorum.

Köstebek Günü gibi her gün böyle dönüp duruyor ve ben yaşama, savaşma ve hayatta kalma isteğimi kaybediyorum. Her şey çok anlamsız geliyor. Üstelik kendimi o kadar yaşlı hissediyorum ki 33 yaşındayım, sanki en güzel yılları geride bırakmış, ölüme doğru koşuyormuşum gibi.

Artık hayattan kaçmak dışında ne istediğimi bilmiyorum. Arkadaşlarım var ama şu anda onlarla duygusal bağ kurmakta zorlanıyorum; her şey biraz ön planda.

İş arıyordum ama geçmişte belirli rollerde oynadığımda o kadar çok endişe duyuyordum ki, ya ayrılacaktım ya da kovulacaktım. Yeteneklerim olmasına rağmen güvenimi çok kaybettim. Ama daha da önemlisi nereye döneceğimi bilmiyorum. Psikoloji okumak için üniversiteye geri dönmeyi düşündüm ama bu benim için genç insanlarla çevrili genç hissetmenin ve belki gerçek bir işe girmeyi geciktirirken aynı zamanda büyük bir borç altına girmenin bir yolu gibi geliyor.

Neyse bu kadar lafım yeter. Hayatımı iyileştirmeye yönelik pratik düşünceleri gerçekten takdir ediyorum. Gün geçtikçe umudumu kaybediyorum ve gerçekten kendimden ve kim olduğumdan nefret ediyorum. Kendimi sevmem gerektiğini biliyorum ama bununla her zaman çok mücadele ettim ve gerçekte ne anlama geldiğini bilmiyorum. Yeniden önemli olduğumu hissetmek istiyorum.

Ayrıca 3,5 yıl önce ayrıldığım eski sevgilimi unutmaya dair herhangi bir düşünce harika olurdu. Kesinlikle onu o kadar çok idolleştirdim ki ve onu aklımdan çıkarmak için çabaladım.. sanki hayatı mahvetmişim gibi hissediyorum.