29 yaşındayım ve duygusal açıdan yorgunum. Hayattaki her şeyi “doğru” yaptım ama yine de içim boş, bağlantım kopuk ve bunların herhangi birinin ne anlama geldiğini merak etmeye başlıyorum.

29(F) yaşındayım ve duygusal olarak bitkinim. Hayattaki her şeyi “doğru” yaptım ama yine de içim boş, bağlantım kopuk ve bunların herhangi birinin ne anlama geldiğini merak etmeye başlıyorum.

Hayatı nasıl yaşamaya değer hissettireceğimi bilmiyorum. İntihara meyilli değilim, sadece yıprandım – zihinsel, duygusal ve ruhsal olarak – ve hayat onlardan almaya devam ederken insanların nasıl devam ettiğini anlamam gerekiyor.

İşte hikayem parçalar halinde:

20’li yaşlarımın başında sevdiğim biri için dünyanın öbür ucuna taşındım. Onun “benim şahsım” olduğuna gerçekten inandım.

Bunun yerine 5 yıl boyunca beni duygusal, sözlü ve maddi olarak istismar eden biriyle evlendim.

Ondan ayrılmak, kendimi kurtarmakla sonsuza dek içeride ölmek arasında seçim yapmak gibi bir duyguydu.

Sonunda kaçtıktan sonra, ailemin olmadığı bir ülkede yalnızdım, karmaşık bir boşanma sürecinden geçiyordum, üniversiteden yeni çıkmıştım, yaşayacak hiçbir yerim ve güvenecek kimsem yoktu.

Bana iyi bir hayat getireceği söylenen her şeyi yaptım; çok çalıştım, saygın bir derece seçtim, aralıksız çalıştım, bir kariyer yaptım, disiplinli, sorumlu ve hedef odaklı olmaya çalıştım.

Ancak tatmin olmuş veya güvende hissetmek yerine, hayatta kalma modunda sıkışıp kaldığımı hissediyorum; faturaları zar zor takip ediyorum, zihinsel olarak tükenmiş durumdayım ve sürekli bir sonraki felaketi bekliyorum.

Üç ay önce babam – en sevdiğim kişi, evim – teşhisten sadece 5 ay sonra glioblastoma nedeniyle öldü.

Henüz 50’li yaşlarının ortasındaydı.

Onun acı çekip parça parça ortadan kaybolmasını izlemek bende bir şeyleri değiştirdi. Bir daha hayata aynı gözle bakacağımı sanmıyorum.

Annem hala yanımda ama ilişkimiz karmaşık. öyle olmamı bekliyor o duygusal destek – ve tutacak kimsem kalmadı Ben. Çok konuşuyor ama beni duymuyor.

Kendimi boş hissediyorum. Bağlantı kesildi. Sanki yolun bir yerinde kendimi kaybetmişim gibi.

Yeterince üretken olmadığım, yeterince odaklanamadığım, yeterince zayıf olmadığım, yeterince tutkulu olmadığım ve yeterince “normal” olmadığım için kendimi sürekli yargılıyorum.

Motivasyon, anlam, neşe uyandıran bir şey bulmaya çalışıyorum ama artık hiçbir şey olmuyor.

Neyden hoşlandığımı bile bilmiyorum. Ya da sorumluluklarım olmadan kim olduğumu.

Eskiden hobilerim, ilgi alanlarım, tutkularım vardı; şimdiyse yok.

İnsanlar “seni mutlu eden şeyi bul” diyorlar ama ya artık gerçekten hiçbir şey mutlu etmiyorsa?

Şu anda gerçekten bağlı hissettiğim tek varlık köpeğim. O 12 yaşında. Bana bir amaç, rutin ve koşulsuz sevgi duygusu veriyor. Ben de onu kaybetmekten korkuyorum.

Günlerim şöyle geçiyor:

Uyanın → köpeği gezdirin → çalışın → köpeği gezdirin → yemek yiyin → TV’ye bakın veya kendimi egzersiz yapmaya zorlayın → köpeği gezdirin → uyuyun → tekrarlayın.

Terapideyim ama ilaç kullanmıyorum. Uyuşmaktan, bağımlı olmaktan ya da kendimi daha da fazla kaybetmekten endişeleniyorum. Annemin tüm hayatı boyunca canlı olarak ilaç kullandığını ve hâlâ duygusal açıdan dengesiz olduğunu gördüm.

Sorum şu:

İnsanlar kendilerini duygusal olarak ebeveynsiz, fiziksel olarak bitkin, finansal olarak stresli ve varoluşsal olarak boş hissettiklerinde nasıl yeniden inşa edilebilirler?

Bir zamanlar önemli olan şeyler artık önemli değilken nasıl anlam buluyorsunuz?

30 yaşına bile gelmeden hayattan tamamen “bitmiş” hissetmek normal mi – intihara meyilli değil, sadece ruhsal olarak tükenmiş mi?

Hiçbir şeyden heyecan duymadığınızda ama heyecanlanmadığınızda ne yaparsınız? istek ile?

Hızlı düzeltmeler istemiyorum. “Spor salonu, uyku, sıvı alımı” türünden bir tavsiye yok. Bunların hepsini zaten yapıyorum ve işe yaramıyor. Sadece bilmek istiyorum –

Farkında olmadan yavaş yavaş – parça parça – ortadan kaybolduğunuzda kendinizi hayata nasıl geri getirirsiniz?