28. Neredeyse 29. Açlıktan Ölen Sanatçı. Bir evim var ama o kadar. ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yok

Ben hala alt sınıf bir işçiyim, mahalledeki büyükannem ve büyükbabamdan yeni taşındım.

Ülke dışına çıktıktan sonra iki farklı okula gittim ve hayatımın bu kısmı çoğunlukla iyi hissettirdi ama artık üniversiteye param yetmiyordu, bu yüzden okulu bıraktım ve o zamandan beri işimden vazgeçtim. Çoğunlukla restoran ki şu anda yaptığım şey bu.

Kodlama veya bilgisayar programcılığına girmeyi düşündüm ama bildiğim bir şey benim zayıflığım, bunu evde yapmanın kolay olduğu, ancak aslında bir sınıfın parçası olduğunuzda ve size öğreten bir eğitmene sahip olduğunuzda durum çok farklı.

Gelecekte sanattan vazgeçebilirim, şu anda açlıktan ölmek üzere olan bir sanatçıyım ve birkaç parça sattım ve insanlar beni bir sanatçı olarak tanıyor ve bu iyi hissettiriyor ama bu işten kendimi geçindirecek kadar para kazanmanın yakınında bile değilim. Sanatın diğer kariyer yollarından çok farklı olması nedeniyle yaratıcı olmayan insanlara aktarılması çok zor olan bir sanatçı olarak becerilerimde olmak istediğim yerde olmadığımdan bahsetmiyorum bile. Sanatta gerçekten altın kazanamazsınız ve sanat gibi bir şeydeki yeterlilik düzeyiniz kelimenin tam anlamıyla yoruma bağlıdır.

Doktor olmak için okula geri dönersem en azından müfredatı öğrenmemin ve bu becerilerin iş piyasasında övünebileceğim bir şeye yol açacağını biliyorum.

Sanat konusunda sadece küçük karikatürler çizip bir pazar bulursanız çok para kazanan biri olabilirsiniz ya da manzaralar ve manzaralar çizen usta bir ressam olabilirsiniz ama eğer kimse umursamıyorsa o zaman gerçekten başaramayacaksınız.

Kariyerlerimiz çok kaotik çünkü herhangi bir sanatçının kariyer anlamında sanatçı olabilmesi için belirlenmiş bir yol yok.

neredeyse otuz yaşındayım ve zamanın akıp gittiğini hissediyorum ve sanki daha gençken kulağa olgunlaşmak üzereymiş gibi geliyor. Sadece kendim için değil, sanatçı olmayı da istiyordum, beni yanlış anlamayın, bundan gerçekten keyif alıyorum. ama ben kalıplaşmış kalıplara uymayan tuhaf bir çocuktum, ne kadar farklı olduğum için sürekli aşağılanıyordum. Çocukken kendi kültürümde büyümekten nefret ediyordum çünkü o kadar çok travmatik anıyı besliyordu ki şimdi bir yetişkin olarak mücadele ediyorum

Bir parçam harika bir sanatçı olmam gerektiğini ya da en azından bu konuda bir kariyer yolu bulmam gerektiğini düşünüyor çünkü bu benim için sonunda tüm istismarcıların hatalı olduğunu kendime söylemenin bir yolu.

Bunun çocukça ve aptalca geldiğini biliyorum ama bu benim hırsımın bir parçası.

şu anda ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yok, siber güvenlik için okula dönmekle sanat diplomasına geri dönmek arasında gidip geliyorum