Ağustos 30, 2025
27m, güvenli istikrar ve yaratıcılığı tekrar kovalamak arasında sıkışmış hissedin
27 yaşındayım ve bir duvara vurduğumu hissediyorum. Dışarıda, “tamam” yapıyorum, istikrarlı bir işim var, kırılmadım ve iş yerindeki insanlarla anlaşıyorum. Ama içinde bir zamanlar sahip olduğum sürücüyü kaybettiğimi hissediyorum.
20’li yaşlarımın başlarında yaratmaya takıntılıydım. Eskiden boya, kısa öyküler yazar ve hatta kıyafet tasarlamayı denerdim. Birkaç boş hoodies sipariş ettiğimi ve sadece fikirlerimin gerçek hayatta nasıl görüneceğini görmek için onları özelleştirdiğimi hatırlıyorum. (Apliiq) O zamanlar büyük bir şey yok, sadece kişisel projeler ama hayal ettiğim bir şeyin kumaşta canlandığını görmek bana bu çılgınca acele etti.
Şimdi neredeyse hiç denemiyorum. Uyanıyorum, işe gidiyorum, eve geliyorum, kaydırıyorum, uyuyorum. Tekrarlamak. Bir parçam istikrara yaslanmam gerektiğini düşünüyor: kariyerimi koru, tasarruf edin, bir ev ve aile için plan. Ama başka bir parçam, yaratıcı tarafı sonsuza dek görmezden gelirsem kendime ihanet ediyorum gibi geliyor.
Sorularım:
- Herkes yaratıcılığı ciddi şekilde takip ederek istikrarı dengelemeyi başardı mı?
- Birini diğerine seçtiğiniz için pişman oldunuz mu?
- Spark’ın yıllarca solmasına izin verdiğinizde nasıl tekrar başlıyorsunuz?
40 yaşında uyanmak ve şansımı boşa harcadığımı hissetmek istemiyorum. Ama aynı zamanda inşa ettiğim temeli atmak istemiyorum.
Etiketler:
I’d suggest reframing it. Instead of thinking “safe path vs creative path,” look at it as “safe path funding creative path.” A stable job can give you the resources to actually experiment and create without the panic of survival mode. You don’t have to abandon one to keep the other.
Just want to say you’re not crazy for missing that spark. A lot of us do. What matters is you haven’t let go of it completely. Even just remembering how much those hoodies meant to you shows that it’s still alive in you. You can find a way to bring that back, step by step.